Nieuws
Blog

Stel je voor

Plaats een reactie

‘Hallo, ik zal me even voorstellen. Ik ben Mette, ik ben hier de komende maand coassistent.’ De assistente kijkt op van haar krant en schudt me de hand. Ik herhaal het riedeltje bij alle overige personeelsleden die ik deze week tegenkom. Van mijn coschapkamp, gegeven door ervaren coassistenten, heb ik één ding onthouden: stel je voor, stel je áltijd voor. Logisch uiteraard, je voorstellen is wel zo netjes. Maar het levensbelang van voorstellen gaat verder dan etiquette alleen. In de ziekenhuiscultuur bepaalt dit of je collega je aardig vindt of niet.

Hollandse Hoogte
Hollandse Hoogte

Even later sta ik een formulier in te vullen op de SEH. Ik hoor twee verpleegkundigen praten. ‘Al die co’s, ze komen en ze gaan en ze stellen zich niet eens aan ons voor.’ Ik twijfel, heb ik me wel voorgesteld? Normaal gesproken doe ik dit automatisch, maar het kan wel eens gebeuren dat het moment zich hier niet helemaal voor leent. Zo’n moment dat je met een arts binnenkomt in een overleg dat al bezig is. Zo’n moment dat je inschat dat het overleg op dat moment belangrijker is dan jouw naam. Daarna heeft echter iedereen je al gezien, en is het moment om je voor te stellen voorbij de houdbaarheidsdatum. Voor de zekerheid steek ik mijn hand uit. ‘Heb ik me eigenlijk voorgesteld? Ik weet het niet meer, maar ik doe het liever nog een keer dan de niet-voorgestelde co te zijn.’

Twee weken later volgt de ok. Ok’s zijn de voorstelhel. Hoewel ik normaliter prima in staat ben de ene mens van de andere te onderscheiden, wordt dit in een zee van groene haarnetjes en mondkapjes aanmerkelijk lastiger. Het aantal persoonlijke accessoires is er minimaal. Gelukkig verraden initialen achter op ok-klompen soms nog iets. Dat is nu niet het geval. Bij de achtste persoon op de ok-kamer gaat het mis. ‘Je hebt je al voorgesteld!’ roept de assistente. Het is duidelijk dat ze dit ab-so-luut niet waardeert, hoe kan ik haar vergeten zijn? Sorry, het ligt niet aan jou.

Ook mijn hersenpan wil ik hier niet de schuld van geven. Mijn arme brein doet zijn best, maar op een gemiddelde afdeling van een gemiddeld ziekenhuis werken nou eenmaal heel erg veel mensen. Na een namenrondje van twintig mensen kan het gebeuren dat er twee niet zijn blijven hangen.

De winnende tip komt van een ervaren medeco, die ik vertel over mijn ok-incident van die dag. ‘Ja, daar worden ze kwaad om hè, dat voorstellen, niet normaal! En het is ook niet te doen! Weet je wat ik doe?’ Ik schud mijn hoofd. ‘Ik schrijf hun namen op achter in mijn notitieboekje, met beroep en haarkleur erbij.’ Een simpele, maar gouden tip.

En o ja, nieuwe geïrriteerd kijkende collega: je mag je ook gewoon aan mij voorstellen. Jouw naam zal ik dan zeker niet vergeten.

  • Mette

    Mette (24) is arts-assistent psychiatrie. In haar blogs geeft ze een inkijk in haar leven als startende arts, binnen en buiten de muren van het ziekenhuis.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Er zijn nog geen reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.