Sick of myself

Vanaf 6 april in de bioscoop. De trailer vind je onderaan dit artikel.

Meer dan honderd jaar geleden bedacht Sigmund Freud het begrip ziektewinst. Daarmee bedoelde hij dat sommige patiënten voordeel hebben bij een bepaalde (toen meestal mentale) stoornis – denk aan liefdevolle aandacht en zorg van je naasten, niet naar je werk of school hoeven, enzovoort – en daarom proberen ziek te blijven of ziekte te veinzen. Een prachtig voorbeeld daarvan is te zien in de wrange Noorse komedie Sick of Myself.

Wanneer millennial Thomas doorbreekt als kunstenaar en volop in de belangstelling staat, grijpt zijn vriendin Signe alles aan om ook gezien te worden. Ze wil niet alleen de volle aandacht van Thomas – een egocentrische eikel; je vraagt je af waarom ze bij hem blijft –, maar eigenlijk van iedereen. Beginnend met een gefakete notenallergie gaat ze van kwaad tot erger, alles om maar aandacht en sympathie te krijgen. Niets helpt totdat ze via een vriend illegale Russische pillen aanschaft die een ernstige huidaandoening veroorzaken. En ja, dan kan ze wel op enige belangstelling rekenen. Maar deze manier van ziektewinst boeken heeft ook behoorlijke nadelen: je wordt namelijk echt ziek.

Het maakt deze film tot een vrij genadeloze afrekening met de narcistische zucht naar aandacht op de sociale media en op het vervliegende onderscheid tussen wat werkelijk en wat fake is, sterker: in Signes hoofd loopt dat al door elkaar. Zo heeft ze er ook nog een mentaal probleem bij.