Nieuws
Blog

Schuld

Plaats een reactie

‘Loop jij anders nog even bij haar langs’, zegt de aios. ‘Ik verwacht er niks van hoor, maar probeer het maar.’
Ze heeft het over een nieuw opgenomen patiënt met wie het tot nog toe moeilijk is contact te krijgen. Niemand weet hoe het in emotioneel opzicht met haar is.

Even later loop ik binnen. ‘Goedemiddag mevrouw’, zeg ik opgewekt. ‘Hoe is het met u?’ ‘Goed, goed’, zegt ze, ‘beter.’ Ik pak er een krukje bij en ga naast haar bed zitten. ‘Ik zie het, u zit ten minste weer rechtop. Fijn om te zien dat u een beetje begint op te knappen!’ Ze zwijgt. ‘Heeft u nog klachten op dit moment of vragen?’ Ze schudt haar hoofd. ‘U mag me alles vragen hè. En alles bespreken. Het is niet niks wat u de afgelopen weken heeft meegemaakt. Ik kan me voorstellen dat u best vragen, zorgen of verdriet heeft.’ Ik wacht af maar ze verzekert me dat er niets is waarover ze wil praten. Ik zucht en sta op. Als ze niet wil, dan wil ze niet. Ik benadruk nogmaals dat ze bij ons terecht kan als ze daar behoefte aan heeft en vraag of ik nog iets voor haar kan doen. Net als ik mijn hand op de deurklink leg, zegt ze: ‘Dokter?’ Ik draai me om en zie tranen over haar wangen biggelen.

Ik ga weer naast haar zitten en leg mijn hand op haar been. Ze kijkt me aan met een blik die ik moeilijk kan plaatsen. Boosheid? Verdriet? Angst? Ze stelt de vraag zo snel dat ze over haar woorden struikelt; ik versta het bijna niet. ‘Dokter, denkt u dat het komt van het nagels lakken?’ En opeens kan ik haar blik plaatsen. Schuldgevoel. Mijn hart gaat vreselijk naar haar uit. Deze arme vrouw ligt al twee weken in het ziekenhuis met een vraag die brandt op haar lippen, maar die ze niet durft te stellen uit angst dat haar schuldgevoelens bevestigd worden: ik heb dit aan mezelf te danken. ‘Nee’, zeg ik, ‘nee, dat heeft er helemaal niets mee te maken, dat kan deze ziekte niet veroorzaken.’ Ik leg haar uit hoe haar ziekte werkt en dat we geen duidelijke oorzaak kunnen aanwijzen, dat we het ‘pech’ noemen dat wat haar overkomt. Wat een onbevredigend antwoord eigenlijk, denk ik als ik het zeg. Pech, wat kun je daar nou mee?

Maar haar gezicht klaart op, ze is duidelijk enorm opgelucht. Ze lacht zelfs naar me en knijpt even in mijn hand. ‘Dank u wel, dokter’, zegt ze.

Als ik even later de kamer uitloop voel ik me zélf schuldig; dat we deze patiënte al twee weken onder onze hoede hebben en er nu pas achter komen dat ze totaal niet snapt wat haar ziekte inhoudt. Opeens snap ik het belang van die rare, gekunstelde vraag: ‘kunt u voor mij in uw eigen woorden samenvatten wat ik u net heb verteld?’ Liever gekunsteld, dan gemist.

  • Dina

    Dina heeft vele omzwervingen gemaakt, maar uiteindelijk leidden alle wegen haar altijd weer naar de geneeskunde. Ze heeft het vak dat haar maar niet loslaat definitief omarmd en loopt nu coschappen. In haar blog schrijft ze over haar ervaringen en overwegingen.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Er zijn nog geen reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.