Rollen omgedraaid

‘Als je op de rode knop drukt, kom ik zo weer bij je om je aan te kleden. Oké? Lukt dat verder zo? Mooi, ik ben straks terug!’ Wanneer ik doortrek en op de bel druk moet ik nog een hele poos op de koude wc-bril wachten. Ach, ze heeft het natuurlijk druk, de afdeling ligt vol. Gehaast komt ze weer binnenlopen. De deur wagenwijd open, heel de oostvleugel kan mij op de wc zien zitten.

Haar maakt het allemaal niets meer uit, het stoom komt haar uit de oren aan het einde van de dienst. En mij kan het eerlijk gezegd ook niet schelen, ik wil gewoon zo snel mogelijk mijn bed weer in. Wanneer ik daar eindelijk lig, begint de infuuspaal te piepen. De zak is leeg. Ik probeer het apparaat nog stil te krijgen maar de al ingenomen slaappil die mij werd voorgeschreven, begint ook al goed zijn werk te doen. Waar is die verrekte rode knop nu dan ook weer? Ik doezel weg in een onrustige nacht vol piepjes, belletjes en binnenlopende zusters. Lang leve de vierpersoonskamer! De rollen zijn omgedraaid: ik ben patiënt. En dat voelt onwerkelijk…

Hoe het zover gekomen is? Een sterk verdachte pijn op het punt van McBurney, gevolgd door een aantal dagen flink afzien, zegt denk ik genoeg. De meeste dokters (inclusief ikzelf vóór deze ervaring) zouden een appendicitis op de SEH makkelijk wegwuiven met een ‘ach de zoveelste van vandaag’. Maar nu ik er zelf middenin zit, is het heel andere koek. Het liefst wil ik dat iedereen op de spoed zich met MIJ bezighoudt want ik voel me beroerd en wil nú van de pijn af. Ook al weten de paar hersencellen die nog wel rationeel kunnen nadenken in mijn hoofd ook wel dat ik niet de enige op de wereld ben. Om de dingen nu eens van de andere kant te bekijken, was niet iets wat ik per se graag wilde ervaren, maar het is wel een leerzame ervaring. De lange wachttijden op de spoed, de gehaastheid van sommige hulpverleners of juist het geduld en de vriendelijkheid van anderen. Op een bel moeten drukken voor een paar handdoekjes, terwijl je eigenlijk heel goed zelf weet waar je die kunt vinden. En het tegenkomen van collega’s terwijl je lijkbleek ziet en met een spuugbakje in je hand loopt. En neem dan de ochtendvisite, waarbij een nietsvermoedende zaalarts het heeft over ‘bepaalde labwaarden’ terwijl jij gewoon benieuwd bent naar het exacte CRP-getal. Lastig communiceren.

Nu ik weer helemaal de oude ben en alles goed is afgelopen kan ik er eigenlijk wel om lachen. De nacht dat we naar het ziekenhuis gingen, wilde ik zelfs nog een geurtje op doen omdat ik wist dat er bekende collega’s zouden zijn. En met de verpleegkundige kreeg ik het aan de stok omdat ik mijn eigen infuusverband zonder haar toestemming al had vervangen. Ik moet toegeven: van dokter naar patiënt gaan is een bijzonder tegennatuurlijke ervaring. Maar het eens van de andere kant bekijken is zo gek nog niet! Vriendelijk probeer ik altijd te doen, maar voor de appendicitispatiënten die daarna volgden, liep ik nét een beetje harder.