Prikangst

Iedere week op het einde van de dag komt er een hele bijzondere patiënt samen met zijn psychotherapeute op het spreekuur van de huisarts. De reden van zijn wekelijkse komst is een diep gewortelde angst voor prikken.

Dit komt voort uit eerdere nare en zeer invoelbare ervaringen in zijn leven. In de loop der tijd heb ik een soort zwak voor hem ontwikkeld en ik kijk er iedere week naar uit om getuige te mogen zijn van zijn persoonlijke overwinningen.

De meeste mensen overwinnen hun hevige angsten niet van de ene op de andere dag. Er is een heel proces aan voorafgegaan, voordat hij hier wekelijks in de spreekkamer zat. Zo heeft hij met zijn psychotherapeute stapsgewijs geoefend om zijn gedachten als het ware anders te interpreteren. Er ontstaat dan een objectievere blik, waardoor de negatieve lading en de daaruit voortvloeiende angsten langzaam naar de achtergrond verdwijnen.

Vandaag mag ik voor de vierde keer bij het consult aanwezig zijn. De eerste keren heeft hij geoefend met puur en alleen kijken naar naalden, vervolgens het zelf vasthouden van naalden en de aanraking van een naald op zijn huid. Allemaal grote stappen die hem veel energie en zweetdruppels hebben gekost.

De volgende stap in het proces is getuige zijn van injecties zonder hierbij weg te kijken of de ruimte te verlaten. Dit klinkt goed, maar ik vraag me af wie er dan geprikt gaat worden. Oh jee, toch niet de coassistent?

Wat ik niet wist is dat de psychotherapeute en de huisarts al hadden afgesproken dat er in twee kleinere littekens van de psychotherapeut wordt geprikt: neuraal therapie. Na injectie van verdovingsmiddel in een litteken blijkt de pijn vaak af te nemen en zal het litteken zelf minder zichtbaar aanwezig worden.

In principe is dit dus een win-winsituatie voor zowel de patiënt als zijn psychotherapeute. Toch vind ik het echt bewonderenswaardig hoe ver deze psychotherapeute voor haar patiënten gaat. Alleen maar lof!

De psychotherapeute ligt inmiddels op de onderzoeksbank klaar voor de prikjes. De patiënt zit op een kruk tegenover haar en kan de hele situatie goed overzien. De spanning is van zijn gezicht af te lezen en de eerste zweetdruppels verschijnen op zijn voorhoofd. ‘Wil je dat ik even wacht?’, vraagt de huisarts. ‘Nee, begin alsjeblieft, dan is het ook sneller voorbij.’ De huisarts maakt de injectie klaar en begint met het eerste prikje. Ze kijkt richting de patiënt. Hij zit zo in zichzelf gekeerd dat hij vergeet rustig door te ademen. ‘Blijven ademen, hand op je buik en richting je buik ademen.’

Hij trekt weer wat bij en focust weer op de prikken. De huisarts gaat rustig verder en probeert de spanning er wat af te halen door gezellig te kletsen. Dit lijkt goed te werken. Een paar minuten geleden zat hij ineengedoken naast mij op de kruk, maar nu zie ik hem opeens opstaan. ‘Nee ik loop niet weg, ik kom wat dichterbij kijken’, antwoordt hij op onze vragende blikken.

Moed betekent angst voelen en toch je hart volgen.