Opleiding moet meer aandacht geven aan emoties

Die ene patiënt die overleed na een hartstilstand op de ic, terwijl jij daar als junior coassistent je eerste praktijkervaring opdeed. Verdriet, woede, onmacht? Als studenten beter leren omgaan met hun eigen emoties leidt dit tot betere artsen, meent promovendus en specialist ouderengeneeskunde Esther Helmich. Drie geneeskundestudenten reageren op de stelling: ‘Tijdens de opleiding is er te weinig aandacht voor het omgaan met emoties.’

Yvette van Beurden, vijfdejaars, Amsterdam

‘In de bachelorfase was het eindeloos reflecteren. In simulatiepractica vragen beantwoorden als “Hoe was dit voor jou?” en “Hoe voelde je je daarbij?”. Als de coschappen beginnen, houdt het onderwijs wat emoties betreft op. Reflectie doe je dan voornamelijk met je studiegenoten. Dat is wat mij betreft voldoende.’

Willem Beereboom, vierdejaars, Rotterdam

‘In de bachelorfase was er veel aandacht voor gesprekstechnieken. Bijvoorbeeld met simulatiepatiënten om slechtnieuwsgesprekken te oefenen. Maar ook nu, in de masterfase vindt er bijna altijd terugkoppeling plaats. Ik vind de aandacht die er aan emoties wordt geschonken ruim voldoende.’

Emmeke Beltman, derdejaars, Utrecht

‘We hebben veel communicatietraining, maar die is vooral gericht op de positie van de patiënt en niet zozeer op die van de student. Van nature ben ik meer een opkropper dan een prater, maar training hierin heb ik tot nu toe niet gemist. In de bachelorfase heb je nog weinig contact met patiënten, ik kan me voorstellen dat ik er tijdens mijn coschappen wel behoefte aan heb. Dat hoeft niet meteen een psycholoog te zijn, maar kan ook een persoon zijn die vergelijkbaar is met een studieadviseur.’ Roselien Herderschee

Wil je ook eens je mening geven in deze rubriek? Mail dan je naam en telefoonnummer naar artsinspe@medischcontact.nl

Meer Kwik