Onweersbui

Terwijl ik naar de deur van de spreekkamer loop, hoor ik hoe haar naam door de wachtkamer klinkt. Even later verschijnt ze, met haar man, in de deuropening. Vrolijk stellen ze zich aan mij voor: Petra en Steef, een stel van halverwege de 40. Ze gaan zitten op de twee witte stoelen, terwijl de chirurg en ik ons nestelen op de zwarte bureaustoelen aan de andere kant van het bureau.

Petra begint te vertellen hoe goed het met haar gaat. Ze had drie maanden daarvoor een zware operatie ondergaan, waarbij een deel van haar alvleesklier verwijderd was. Een tumor had haar leven volledig op zijn kop gezet. Inmiddels begon dat leven weer een normaal patroon te volgen. Een afspraak met de arbo-arts was reeds gepland. Na een lange tijd van regen en donkere wolken, leek de zon nu definitief haar intrede te hebben gedaan. ‘Ik ben er natuurlijk nog niet, conditioneel gezien, maar ja, ik voel me goed!’ Haar krullen dansen, haar ogen twinkelen: het optimisme spat er vanaf.

‘Jullie zijn hier vandaag gekomen om de uitslag van de PET-scan te bespreken, hè?’ Even daarvoor had de chirurg de nucleair geneeskundige gebeld om gezamenlijk deze scan door te nemen. Al scrollend door de beelden zagen ze genoeg: vier hotspots in de lever, vier oplichtende plekken in een roodbruine afbeelding. Uitzaaiingen. Heel slecht nieuws.

Vol ongeloof staart Petra ons aan. In haar ooghoeken vormt zich een traan, die zich een weg baant over haar wangen. Ik zie hoe de hand van Steef haar knie grijpt. ‘Dus de kanker is terug?!’ Een donderslag bij heldere hemel, een zeer onverwachte wending in haar lijf. Hier hadden ze absoluut niet op gerekend. Steef blijft stil, starend in de leegte. Petra huilt, uit haar ongeloof, zucht en knijpt in de hand van haar man. Ik weet niet waar ik moet kijken. Een meewarige blik volgt, maar ik voel aan alles dat die voor nu niet afdoende is.

Wanneer ik even later alleen met Petra en Steef ben, praten we verder over het slechte nieuws. Petra vertelt hoe teleurgesteld ze is, dat ze het vertrouwen in haar lichaam is verloren. ‘Ik vraag me nu af waarom ik nooit heb gerookt of gedronken. Het heeft me niets opgeleverd! Dit had een feestdag moeten worden, verdorie.’ Gelijk heeft ze. Stomme, onvoorspelbare kanker.

Een stuk minder vrolijk verlaten Petra en Steef de spreekkamer weer. Ze maken zich op voor een nieuwe strijd, een nieuwe operatie, een nieuwe onzekerheid. Een heftig gesprek op deze dinsdagochtend: het laat me de rest van de dag niet meer los. Ik voel me raar. Raar, omdat ik eventjes wilde meekijken op de polikliniek en zo meekeek hoe Petra en Steef de grond onder hun voeten zagen verdwijnen. Raar, omdat ik deze optimistische mensen waarschijnlijk nooit meer terugzie. Raar, omdat ik getuige was van een gesprek dat ik net zo lief had willen missen. En raar, omdat ik klaag over de regen op de terugweg. En ik weet dat die regendruppels in het niet vallen bij de onweersbui van Petra en Steef. Ik kan alleen maar hopen dat zich ergens achter die wolken een onwijs zonnige toekomst verschuilt.