Onconventioneel

‘Elise?’, roep ik door de wachtkamer. Een tenger meisje met twee vlechten, een jurkje en regenlaarzen huppelt naar me toe. ‘Hoi Elise, ik ben Avin!’, zeg ik terwijl ik hurk en mijn hand naar haar uitsteek. Ze kijkt me aan en kruist haar armen voor haar borstkas. ‘Ik ga jou geen hand geven hoor’, verkondigt ze. Ik geef haar ouders een hand, stel me voor als coassistent en neem ze mee naar de spreekkamer.

Elise heeft last van buikpijn en bezoekt de poli waar ik haar mag zien. Elise heeft ook autisme, las ik in haar dossier. ‘En waar doet het dan pijn in je buik?’, vraag ik haar. Ze zit op het krukje naast me op de poli in plaats van op de stoel tegenover me. Gewoon, omdat het kan en omdat ze 8 jaar oud is. Ze draait rondjes op de kruk. ‘Weet ik eigenlijk niet zo goed.’ En hoelang heb je die pijn al? Dat wist ze ook niet meer. ‘Moeilijke vragen moet ik stellen hè?’ knipoog ik naar haar. Ze is het met me eens. ‘Kom, ik heb een uitdaging voor je! Weet je wat jij mag doen? Op deze onderzoeksbank springen! Eens kijken of je het kan. Of moet ik je helpen?’ Ze kan het wel, verzekert ze me, en met een elegante sprong zit ze zo op de onderzoeksbank terwijl ze vertelt dat ze op turnen zit.

Ik vertel dat ik ga luisteren wat voor ontbijt ze heeft gehad vandaag. Met deze opties heb je het in 90 procent van de gevallen goed: het is óf pindakaas, óf een appel, óf hagelslag. ‘Hm, ik denk pindakaas Elise, ik hoor het echt goed.’ Ze giechelt en vertelt dat ik er niks van bak. ‘Volgens mij moet je beter luisteren hoor’, zegt ze. ‘Een appel dan?’, vraag ik. ‘Nee, een kiwi!’. Onconventioneel. ‘Oh ja, nu hoor ik die kiwi inderdaad ook’, grijns ik. ‘Mag ik naar mijn hart luisteren?’ vraagt ze terwijl ze me met grote nieuwsgierige ogen aankijkt. Natuurlijk mag dat.

Ik loop door naar de kinderarts en vertel hem het verhaal. We gaan terug naar Elise en haar ouders. Terwijl de kinderarts de ouders wat uitleg geeft, tovert Elise opeens een fidget spinner tevoorschijn en kijkt me uitdagend aan. Ik ben een avonturier, dus ik ging de uitdaging ook aan. ‘Geef maar, ik kan hem zelfs op mijn duim balanceren’, fluister ik zachtjes. Ze geeft me de fidget spinner en ik toon mijn kunsten. Ze is zichtbaar onder de indruk van mijn fidget spin-talenten. ‘Kan je hem ook op je neus doen?’, giechelt ze. Ik waag me er maar niet aan.

‘Kom Elise, we gaan’, zegt haar vader. ‘Zal papa je even van de onderzoeksbank aftillen?’ Dat wilt ze niet. Ze wijst met haar vingertje naar mij. ‘Ik wil dat zij het doet.’ Ik voel me gevleid en til haar van de bank af.

‘Maar papa ik wil helemaal niet gaan. Het is zo gezellig met haar’, zegt ze terwijl ze naar me opkijkt en grijnst. Ze geeft de kinderarts geen hand, mij geeft ze een knuffel. ‘Daaaaag’, roept ze terwijl ze weer weghuppelt.

Ik hou mijn pokerface, maar van binnen ben ik helemaal gesmolten. Elise en alle andere kindjes, coschap kindergeneeskunde was door jullie echt wel heel leuk.

De naam en enkele omstandigheden in deze blog zijn gefingeerd.