Monster

In Monster vertelt de Japanse grootmeester Hirokazu Kore-eda driemaal dezelfde geschiedenis, telkens vanuit een ander perspectief.

Het ingenieuze scenario zeer beknopt samengevat: de 11-jarige Minato wordt, zegt hij, op school door zijn leraar geslagen en gekleineerd. De jongen denkt zelfs dat zijn hersenen zijn verwisseld met die van een varken – hij is een monster. Zijn leraar zou dat hebben gezegd. Minato’s alleenstaande moeder gaat verhaal halen op school, maar het schoolhoofd reageert uiterst formeel en de betrokken leraar weigert om het boetekleed aan te trekken en beschuldigt Minato van het stelselmatig pesten van een medeleerling, de gevoelige Yori. Zijn optiek, de tweede akte van de film, geeft een geheel andere betekenis aan wat er is voorgevallen. In de derde, laatste akte vernemen we dat het schoolhoofd zelf met een gruwelijk trauma worstelt.

Kore-eda laat zien hoe gemakkelijk het is om overhaaste conclusies te trekken over de beweegredenen van andere mensen. Ja, deze film gaat over pesten, agressie, homofobie, gebroken gezinnen, over hoe fataal geruchten op sociale media kunnen uitpakken en over kritiekloos respect voor gebrekkige autoriteiten en zelfmoord, maar vooral over hoe kinderen geestelijk (on)gezond opgroeien en socialiseren en over de oneerlijke druk die op ze ligt als ze daarbij niet aan ‘de norm’ voldoen. Dat is het werkelijke monster. Een film voor iedere zorgverlener die met kinderen te maken heeft. 

Monster, nu in de bioscoop. De trailer vindt u hier.