Nieuws
Blog

Moeder

1 reactie
getty images
getty images

Daar is-ie weer: de vraag die me elke keer weer dwingt om mijn toekomst al van voren en van achteren in beeld te brengen. Ditmaal in de koffiekamer op het ok-complex. ‘Wat wil jij eigenlijk worden, co?’ Ik denk zichtbaar na. Snap best dat mijn antwoord niet is wat ze van me vragen, maar ik zeg het toch, want het is zo. ‘Moeder.’ Oorverdovende stilte.

Twee paar ogen kijken me vanaf de overkant van de tafel aan alsof ik zojuist een misdrijf heb opgebiecht. Seconden lijken minuten. ‘En je toekomst dan, heb je geen ambities?’, vraagt de specialist, waarna de nog geen dertig jaar oude assistent haar uitgestippelde loopbaan, extra activiteiten en bijna afgeronde PhD-traject keurig aan mij voorlegt. Nu is het mijn beurt om stil te zijn. Niet omdat ik – met alle respect – onder de indruk ben van de assistent. Wel van de reactie van de specialist. En je toekomst dan, vroeg hij, heb je geen ambities...

Is dit werkelijk hoe we over het leven denken? Ik vind mezelf echt wel een gedreven student. Loop iedere dag met veel plezier door het ziekenhuis. Probeer me op te stellen zoals van me gevraagd wordt. Maak persoonlijke ontwikkelingen door. Vind de geneeskunst het mooiste vak dat er bestaat. En heb de grote passie om in mijn leven als kinderarts te gaan werken.

Maar ik deel gewoon niet de passie – als deze al écht bestaat – om in mijn werk als arts te gaan léven. Een gezin is voor mij veel waard, mocht het me gegeven worden natuurlijk. Ik denk dat ik daar het allergelukkigste van zou worden. Ik wil mijn kinderen de liefde geven zoals ik die als klein meisje van mijn moeder kreeg. Samen spelletjes spelen, zoals zij met mij deed als ik me verveelde. Samen een koekje eten en thee drinken met een rietje, zoals zij met mij deed als ik uit school kwam. M’n kindje(s) even op schoot nemen, zoals zij met mij deed als ik weer was uitgelachen vanwege die rare pleister op mijn oog...

Natuurlijk sluit een baan als arts dat allemaal niet uit, dat weet ik ook wel. Maar waarom is er toch die continue druk op prestatie in je geneeskundeleven? Waarom creëren we het gevoel dat alles buiten dit leven de eerste weet-ik-hoeveel jaar niet geaccepteerd – of in ieder geval van ondergeschikte waarde – is?

Ik wil gewoon een goede arts worden, net als ieder ander, maar bovenal een vrouw, en moeder. Een dochter blijven, en zus(je). Ik wil er zijn als mijn familie me nodig heeft. En als ze dat niet heeft. Noem mij maar ambitieloos.

carrière
  • Trude

    Trude is recent afgestudeerd en werkt nu als arts-onderzoeker Kinderneurologie. Nog regelmatig blikt ze terug op haar coschap-ervaringen.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Marjolein

    AIOS , Westmaas

    Wat een fijne column! Houd dit gevoel Trude, ik heb precies hetzelfde gehoord, maar me nooit ambitieloos gevoeld. Doe het zoals het werkt voor jou. Carrière en gezin: het kan, en dokters zijn ook mensen.
    Hartelijke groeten van een in willekeurige vo...lgorde: mama/dochter/zus/partner/vriendin/MD/PhD-en-wie-weet-wat-nog-meer-in-de-toekomst!

 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.