Medische onderzoekers houden vaker rekening met sekse

In vergelijking met 50 jaar geleden is het aantal medische studies waarin wordt gerapporteerd over sekse toegenomen, maar sommige vakgebieden blijven achter. Dit is een van de conclusies van Cassidy Sugimoto e.a. die daarover schrijven in een editie van The Lancet die gewijd is aan gelijkheid tussen vrouwen en mannen in wetenschap, geneeskunde en global health. 

Zij voerden een bibliometrische analyse uit op meer dan 11,5 miljoen artikelen die verschenen tussen 1980 en 2016. Zij maakten een onderscheid tussen publieke gezondheidszorg, klinische geneeskunde en biomedisch onderzoek (zoals biochemie, genetica en embryologie). Daaruit bleek dat rapporteren over sekse in die periode steeg bij klinische studies (van 59 naar 67%), bij publieke gezondheidszorg (van 36 naar 69%), maar vrijwel niet bij biomedisch onderzoek (31% in 2016). Als eerste en laatste auteur vrouwen waren, werd er vaker gerapporteerd over sekse. Bladen met een hoge impactfactor publiceerden minder vaak stukken waarin over sekse werd geschreven.  

De auteurs wijzen erop dat er verschillen zijn tussen mannen en vrouwen, ook op genetisch, biochemisch, fysiologisch en celniveau. Dus ook onderzoekers die met (humane) cellijnen werken, zouden op zijn minst moeten weten of die ooit van een man of vrouw afkwamen. En daarover rapporteren. Als er bij basaal onderzoek al een bias is, zal dat gevolgen hebben voor het onderzoek dat daarop wordt gebaseerd. Het is dus niet verwonderlijk dat medicijnen die vanwege veiligheidsredenen van de markt verdwenen meestal meer risicovol waren voor vrouwen dan voor mannen.