Lieve co,

Het einde van het jaar is in zicht.

Waar de ene deur (lees: coschap) zich opent, gaat de andere dicht.

Wat maken we toch veel mee in een jaar,

maar aan het einde van de dag zijn we allemaal gaar.

Want die overdrachten duren eindeloos.

Alleen de lekkere kop koffie ’s morgens is grandioos.

Als we dan aan onze dag beginnen,

onze angsten, onzekerheden en schaamte overwinnen,

vragen we wat we vandaag kunnen doen

voordat we ons vervelen tot ons pensioen.

Daarna moeten we nadenken over onze leerdoelen,

anders denkt de specialist dat we het niet serieus bedoelen.

Met een goede KPB in het vizier,

zeg ik dat ik het enorm naar mijn zin heb hier.

Als een vlinder fladder ik door,

pas ik me aan, houd ik mijn mond of ben ik juist een kletsmajoor.

Geneeskunde heeft zijn beperkingen,

maar ik blijf op de been door de geweldige versterkingen.

Mijn hart ligt in de gezondheidszorg,

ondanks het personeelstekort, de lange dagen en de geldzorg.

Het bedankje van een patiënt, de eerste huil van een baby en die glimlach van een kind,

zorgen ervoor dat het goede altijd het slechte overwint.

En dus sta ik er voor 4 euro per dag iedere dag weer.

Daarom is het ook niet erg als ik af en toe profiteer.

Een extra maaltijdbon, pleisters, paracetamol en een dagje ziek:

zolang ik mijn coschap haal, ervaar ik geen paniek.

We mogen onszelf af en toe best een schouderklopje geven.

We zijn al zo ver gekomen, wij kunnen dit overleven.

Brieven schrijven, krukzitten, statusvoeringen uitwerken, referaten maken.

Het hoort er allemaal bij, dat zijn nou eenmaal de coschaptaken.

En op een dag kijken we erop terug,

met een grote glimlach, een warm gevoel, ook al is het maar vlug.

Dan zit de toekomstige co op een stoel naast mij,

en denk ik: hé dat was ik, zo jong, zo blij.

Terwijl de volgende patiënt dan alweer in de wachtkamer zit,

kan ik alleen maar denken aan alles wat ik heb geleerd, gedaan en bezit.

De stress, de chaos, de lange dagen met veel werk,

Elk coschap is het uiteindelijk waard, al heb ik het nog zo zwaar, al ben ik nog zo sterk.

Dus de tijd vliegt voorbij, we moeten ervan genieten zolang het kan,

En voor je het weet, zegt de toekomstige co tegen jou: ‘Ik wil dit doen want jij kan er echt wat van.’

Liefs,

jouw medeco