Lagere overlevingskans voor zwarte Amerikanen bij acute myeloïde leukemie 

Zwarte Amerikaanse patiënten met acute myeloïde leukemie (AML) hebben een lagere overlevingskans dan witte Amerikaanse patiënten met AML. Dat concluderen Andrew Stiff ea. in een recent artikel in Nature Genetics.

De onderzoekers richtten zich op twee groepen: patiënten met AML van Afrikaanse afkomst (zwarte patiënten) en patiënten met AML van Europese afkomst (witte patiënten). Dit baseerden ze op genetische informatie en zelfgerapporteerde afkomst. 

Uit hun analyse blijkt dat drie jaar na de start van de behandeling 31 procent van de zwarte patiënten nog in leven is, tegenover 47 procent van de witte patiënten. Daarnaast overlijden zwarte patiënten vaker binnen dertig dagen na de start van de behandeling (11 procent versus 3 procent), en hebben zij een hogere kans op terugkeer van de ziekte (63 procent versus 47 procent). Er werd tussen de groepen geen significant verschil gezien in volledige remissie van AML. 

De onderzoekers maakten gebruik van gegevens van 103 patiënten met AML van Afrikaanse afkomst en 206 patiënten met AML van Europese afkomst. De groepen werden gematcht op basis van onder andere leeftijd en geslacht. Beide groepen ondergingen dezelfde standaardbehandeling. 

Naast verschillen in overlevingskans vonden de onderzoekers genetische verschillen in het DNA van de tumorcellen tussen de groepen. Zo werd slechts 27 procent van de 162 mutaties die bij zwarte patiënten werden gezien, ook teruggevonden bij witte patiënten. "De mutaties die we vinden bij zwarte patiënten zijn biologisch gezien niet ziekmakender, maar wel deels anders. En we vinden ze bij jongere leeftijdsgroepen. In combinatie met de andere factoren leidt dat tot een slechtere uitkomst voor zwarte patiënten", zegt co-auteur celbioloog Maarten Fornerod van het Erasmus MC, zo valt te lezen in een persbericht op de website van het ziekenhuis. 

Bij het vaststellen van het behandelbeleid kan de gevonden mutatie een rol spelen. Er wordt nu met name gekeken naar de mutaties die bekend zijn bij witte patiënten, terwijl deze mutaties bij zwarte patiënten minder vaak voorkomen. ‘Sommige mutaties zijn bij zwarte Amerikanen ongunstig voor het verloop van de ziekte, maar bij witte Amerikanen juist gunstig. Als dat verschil bij artsen onbekend is, kan dat leiden tot een suboptimale behandeling’, zegt Fornerod. De onderzoekers pleiten daarom voor het meenemen van afkomstgerelateerde mutaties in de DNA-testpanels. 

De studie kent ook beperkingen. Zo werd een klein deel van de mensen ingedeeld in een van de twee groepen op basis van alleen de zelfgerapporteerde etniciteit. 

https://doi.org/10.1038/s41588-024-01929-x