Nieuws
Blog

Komt de dokter zo ook nog even langs?

Plaats een reactie

Met zweethanden word ik wakker. Is de wekker al afgegaan? Nooit slaap ik zo slecht als de nacht voordat ik weer op een nieuwe plek moet beginnen. Daar had ik tijdens mijn coschappen al last van. Maar nu dan toch eindelijk mijn allereerste dag als dokter is aangebroken, lig ik helemaal te woelen. Eenmaal in het ziekenhuis kom ik al vrij snel tot de conclusie dat er in wezen eigenlijk weinig veranderd is, nu ik dokter ben. Behalve een patiënt die me verbaasd aankijkt en zich afvraagt ‘ben jij nou de dokter?’, breng ik het er redelijk vanaf.

Inmiddels zijn we een paar weken verder, en waar ik mij in het begin de titel dokter eigenlijk nog niet eens echt waardig vond, heb ik er inmiddels net genoeg ‘heldhaftige’ acties op zitten om mij toch een beetje meer dokter te voelen. Denk hierbij aan het aanvragen van talloze thoraxfoto’s, CT-scans en het invullen van oneindig veel dossiers. Ja, op basis van de administratieve rompslomp die mij dagelijks te wachten staat, ben ik echt een dokter.

Ik blijf echter ‘last’ houden van patiënten die mij toch niet als zodanig herkennen. Laatst had ik er weer zo eentje: ik had van a tot z het beleid doorgesproken – tot aan het wel of niet reanimeren aan toe –, maar toch vroeg ze aan het einde of de dokter ook nog even langskwam. Het schijnt meer jonkies in het vak te overkomen. Niet dat de patiënten niet tevreden zijn, maar ze verwachten, denk ik, gewoon iemand met een rimpeltje meer en her en der een plukje grijs haar. En waarschijnlijk ook een man. Ik heb besloten het maar als een compliment te zien.

Die rimpels en grijze haren zijn er (nog lang) niet en dat vrouwen óók dokters kunnen zijn hebben we inmiddels wel bewezen. Ervaring komt met de jaren en die grijze haren ongetwijfeld ook. En tot die tijd sleep ik af en toe gewoon een van mijn meer ervaren supervisors mee naar de wat lastigere patiënten voor net dat beetje extra overtuigingskracht. Dat ik hun grijze haren nodig heb, zeg ik er natuurlijk niet bij.

  • Loes

    Loes is anios Spoedeisende hulp. Ze heeft hiervoor een halfjaar op de gynaecologie gewerkt maar heeft haar droom gewijzigd en hoopt nu spoedarts te kunnen worden. Samen met haar vriendin Tess schreef zij het boek Poezenpraat. Lees het interview met hen daarover: Ludieke verhalen over seks en vagina's.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Er zijn nog geen reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.