Kennis & Co
Plaats een reactieDomme coassistenten of gefrustreerde artsen?
Is het werkelijk zo erg gesteld met het kennisniveau van coassistenten als wordt beweerd? De medische wetenschap verdubbelt zo’n beetje elke dag, dus het is ondoenlijk om alles te weten, zeggen medisch specialisten. Maar ook: ‘Ze mogen best wat harder werken.’
Hoe lang het duurt verschilt per faculteit, maar voor iedere geneeskundestudent is het onvermijdelijk: coschappen. De bachelorjaren spelen zich vooral in de bibliotheek en collegebanken af. Hoeveel je in deze tijd ook met je neus in de boeken hebt gezeten, kritiek zul je krijgen. ‘Vroeger wisten coassistenten véél meer.’ Dat is één van de favoriete uitspraken van specialisten als het om coassistenten gaat; ze zijn enthousiast en gespreksvaardig, maar hebben in de ogen van velen een duidelijk gebrek aan medische kennis. Niet alleen de medisch specialist is deze mening toegedaan, ook een groot deel van de medisch studenten vindt dat hun kennisniveau niet toereikend is.1 Het KNMG Studentenplatform was benieuwd naar de mening van medisch specialisten die zijn betrokken bij het onderwijs: is er daadwerkelijk een gebrek aan kennis bij de coassistenten of leggen artsen de lat te hoog?
Inhaalspurt
Professor Kuks is neuroloog te Groningen en auteur van het boek Klinische neurologie. Daarnaast is hij curriculumcoördinator en actief in onderzoek naar onderwijs. Zijn eigen kennis beoordeelt hij ‘niet met een negen’. ‘Er is altijd nog zo veel meer te weten. Het is onmogelijk alle kennis te bezitten.’
Professor Zwierstra, voormalig prodecaan onderwijs bij het UMCG in Groningen en kinderchirurg, deelt deze mening. ‘De hoeveelheid medische wetenschap verdubbelt bij wijze van spreken elke dag.’ Volgens hem lijkt het alsof coassistenten vroeger meer wisten, want met de beperktere hoeveelheid kennis was het toen makkelijker om ‘alles’ te weten. Dat die tijd voorbij is, lijkt enerzijds frustrerend, maar ergens is het ook een geruststelling dat alwetendheid van coassistenten niet kan en mag worden verlangd. Er is echter een duidelijk verschil tussen ‘niet alles’ en ‘te weinig’. Waar ligt de grens?
Kuks geeft de kennis van de geneeskundestudent een zeven. Ruim voldoende dus. Dr. De Meijer, internist en actief betrokken bij het onderwijs in Leiden, vindt ook dat het erg meevalt met het gebrek aan kennis. Met name in het derde jaar en tijdens de coschappen, wanneer studenten enthousiast worden, ziet hij een inhaalspurt.
Duitsland
Hoe belangrijk is die kennis nu eigenlijk? Heel erg belangrijk, volgens Zwierstra. ‘Maar belangrijker nog is blijven leren. Wat je leert in de basisopleiding is slechts de basis waarop je verder moet borduren.’ In het buitenland ligt veel meer nadruk op kennis. Volgens prof. Kuks is de kennis van studenten in Duitsland bijvoorbeeld beter. Maar dat maakt hen nog geen betere artsen. Of, zoals volgens Zwierstra Duitse artsen over de kennis van Groningse coassistenten opmerken: ‘Als ze een enkeldistorsie tegenkomen, weten onze Duitse studenten daar meer over, maar de volgende dag weet de Groningse student alles wat er te weten valt van het betreffende ziektebeeld.’ De huidige curricula besteden veel aandacht aan een actieve rol van studenten in het verkrijgen van kennis. Dat lijkt zijn vruchten af te werpen, maar een zekere hoeveelheid parate kennis blijft uiteraard noodzakelijk.
De Meijer legt een belangrijk deel van de verantwoordelijkheid daarvoor bij de student zelf, maar ontziet de faculteit niet: ‘Als we zouden klagen over onze studenten, moeten we ons dat zelf ook aantrekken. Ze zijn immers het product van ons onderwijs.’
Zweet op de rug
Het zwaartepunt van de studie geneeskunde ligt allang niet meer bij het louter vergaren van kennis. Communicatieve vaardigheden en de attitude zijn veel belangrijker geworden voor een dokter. Onderwijs in deze vaardigheden neemt aanzienlijk meer tijd in het curriculum in. Het is niet makkelijk een goed evenwicht tussen de verschillende competenties te vinden. ‘Misschien is de balans niet perfect, maar wel beter dan vijftig jaar geleden’, aldus Zwierstra.
Volgens hem is de inzet van de student de belangrijkste factor in het verwerven van medische kennis. ‘Ze mogen best wat harder werken. Het zweet moet op de juiste rug staan en dat is die van de student.’ Toen hij nog blokcoördinator was, klopten er regelmatig studenten op zijn deur om een tiende punt bij hun 5,4 te praten. Bij Zwierstra maakte je geen kans. ‘Ik wil een acht aan mijn bed, geen zes.’ Hij vergelijkt de faculteit met een groot warenhuis. Alle kennis en verdieping is aanwezig, ook keuzevakken, capita selecta en honours classes. De student kan kiezen en kopen en rekent op de etage af. Studenten zouden meer extracurriculaire activiteiten kunnen kiezen. Het enthousiasmeert en zet aan tot verdere verdieping van de kennis.
Shoppen
Volgens het KNMG Studentenplatform is een rondleiding door dit warenhuis geen overbodige luxe. Waar kun je aankloppen als je iets buiten het reguliere curriculum wilt doen, wat zijn de mogelijkheden? Uiteraard moeten faculteiten ook voor de studenten die niet van shoppen houden, genoeg vakinhoudelijke kennis aanbieden. Zowel extracurriculair als binnen het reguliere programma is kwaliteit van essentieel belang. ‘Colleges moeten leuk zijn’, aldus Kuks. Het lijkt een open deur, maar lang niet altijd is het onderwijs echt interessant. Een goede docent stimuleert studenten om zelf op zoek te gaan naar kennis.
Kortom, de kennis van studenten is een gedeelde verantwoordelijkheid van student en faculteit, waarbij het zwaartepunt bij de student ligt en de faculteiten faciliteren. Aan hen is de taak studenten wegwijs te maken in de enorme diversiteit aan mogelijkheden en kwalitatief en uitdagend onderwijs te bieden. Met de juiste inzet kan uiteindelijk iedere geneeskundestudent met een volle winkelwagen bij de eindstreep komen.
- Er zijn nog geen reacties
