Kamikazeactie

'Alle vrouwelijke coassistenten zijn uitgenodigd!’

Zo’n aantrekkelijk mailtje van de medische faculteit had ik zelden gehad. Ik zag mezelf al zitten tussen andere geneeskunde studerende dames, volop genietend van.... een non-stop seizoen van Sex and the City. Misschien geeft deze spontane gedachte wat prijs van mijn beperkte referentiekader, maar enig verband met geneeskunde leek bij voorbaat onvindbaar, dus alles was mogelijk.

De aankondiging voor deze avond was echter een wolf in schaapskleren. Plotsklaps stonden woorden als ‘partner’, ‘kinderen’, ‘familie’ en vrienden’ in het middelpunt. Willoos werd ik overgeleverd aan de ooit heersende masculiene tijdsgeest. En zo gebeurde het dat dit onderwerp opnieuw verrees, zoals Jezus Christus ruim 2000 jaar geleden ook deed, terug van klaarblijkelijk nooit weggeweest: het sekseverschil.

Het waren de volgende woorden die de genderdiscussie nieuw leven inbliezen:“Elk jaar blijkt dat er veel vragen leven bij vrouwelijke coassistenten en studenten over de mogelijkheden een loopbaan te vinden in de richting die je voorkeur heeft. Hoe pak je dat aan als vrouwelijke arts? Hoe kun je opleiding/ werk combineren met je privéleven? Hoe hou je genoeg ruimte voor je partner, je kinderen, familie en vrienden?”

Met deze woorden werd de kamikazeactie voltrokken. Mooie doelstellingen van de Vereniging van Nederlandse Vrouwelijke Artsen (VNVA), zoals ‘versterking van de positie van de vrouwelijke arts in de medische professie en bestrijding van discriminatie op grond van geslacht’, sneuvelden genadeloos. Wat gebeurde hier? Vooruitstrevendheid uitdragen middels een conservatief rollenpatroon.

Genderdeskundigen zouden smullen van zulke paradoxale pogingen om een mainstream in het leven te roepen. Wat wil het gedateerde huishoudclubje van onze medische faculteit nu eigenlijk?

In gedachten zag ik mijn eigen carrière als chirurg al verbleken. Alle plekken zouden al lang bezet zijn door mannen, die nooit werden uitgenodigd voor een pyjamafeestje over ‘hoe combineer ik werk en privé?’ Wellicht zijn de heren nooit getrouwd. Of weten ze niet beter dan dat collega’s zowel de rol van ‘familie’ als van een ‘vriend’ vervullen.

Discriminatie op de werkvloer vloeit voort uit vastgeroeste ideeën. Dus VNVA: wrijf het stof uit de ogen, kruip uit die sarcofaag en zie de realiteit. Waar de rest van medisch Nederland kennismaakt met de opmars van de parttime job voor vrouwen én mannen, komt u niet los van uw weinig productieve, maar heftig rokende kookpot. Aan dit allerminst ingenieuze brouwsel gaat niets verloren, dus richt de pijlen opnieuw. Op de actualiteit graag.

Maartje Katzenbauer