Ik blijf lekker veilig Albert

Anders dan je logischerwijs zou denken, is dit blog niet geschreven door ene Albert. Albert is enkel het pseudoniem waar ik gebruik van maak om mijn schrijfsels de wereld in te sturen. Daar ben ik niet bepaald trots op: ik vind het eigenlijk behoorlijk laf om je achter een schuilnaam te verstoppen. Maar als ik de reacties op het recente blog van mijn collega-blogger Linda lees (‘De vrouw van de cardioloog’), ben ik toch blij voor Albert te hebben gekozen.

Korte samenvatting: in haar blog beschrijft Linda haarfijn hoe een partner van een medisch specialist een voorkeursbehandeling krijgt op de SEH. Het hele SEH-team is het daarmee eens (wat al een veeg teken is), en Linda protesteert op dat moment ook niet. Maar op de situatie terugkijkend komt ze tot de conclusie dat dit eigenlijk niet door de beugel kan. En even los van de vraag of je het daar wel of niet mee eens bent: het is duidelijk dat de reacties op Linda’s standpunt niet mals zijn.

Want een deel van de gevestigde orde voelde zich zo te lezen behoorlijk aangevallen. Linda’s standpunt was te ‘zwart-wit’, gevoed door haar ‘jeugdige naïviteit’ en ‘gebrek aan ervaring’. Ze werd weggezet als ‘moraalridder’ en als ‘roomser dan de paus’. Er werden zeker ook constructieve opmerkingen geplaatst, maar de algehele strekking van veel van de reacties was: het werkt nou eenmaal zo, daar moeten we niks aan veranderen, en maak je niet zo druk.

Ik vind dat pijnlijk getuigen van gebrek aan zelfreflectie. Het lijkt mij alleen maar wenselijk als jonge artsen (i.o.) openlijk kritiek durven te geven op het reilen en zeilen in het ziekenhuis. Immers, als nieuwkomers zijn zij nog geen onderdeel van het systeem, wat kan leiden tot nuttige inzichten. Van medisch specialisten (i.o.) verwacht ik dat zij dit ook inzien: zij zouden constructief met kritiek om moeten gaan, misschien zelfs moeten aanmoedigen, in plaats van dit bot af te kappen en te stellen dat dingen nou eenmaal zo werken.

Misschien stel ik me aan, en is het allemaal zo erg nog niet. Misschien dat ik later, na tien jaar non-stop ziekenhuiscultuur, de voordelen zie van kritiek-de-kop-in-drukkend conservatisme. Dus misschien is mijn verontwaardiging gewoon een fase van jeugdig, opstandig idealisme. Maar zolang ik in die fase zit, en zolang kritiek op het ziekenhuissysteem blijkbaar niet bij iedereen in goede aarde valt, blijf ik lekker Albert. Dat lijkt me wel zo veilig.