Het ziekenhuis en andere gebouwen

‘Zie je wel’, zegt mijn grootvader, ‘hebben we eindelijk een arts in de familie.’ We glimlachen beiden tevreden en negeren voor eventjes het feit dat ik zeker nog een halfjaar verwijderd ben van arts zijn. Het is kerstvakantie en ik heb zojuist weer een coschap afgerond. Mijn hoofd zit vol met gedachten over wat ik heb meegemaakt in het ziekenhuis de afgelopen weken.

Mijn vriend, een erg leuke man die zich bezighoudt met gebouwen, is een van de lieve mensen om mij heen die zijn best doet om mijn ziekenhuisverhalen boeiend te vinden. Ik ken hem ondertussen echter lang genoeg om aan zijn neus te kunnen aflezen dat hij zijn aandacht er niet bij kan houden. Meestal vind ik dat onbegrijpelijk. Een operatie bij een wakkere patiënt, een kundige en grappige arts die mij ziet staan, een patiënt die in zijn blote billen de uitslaapkamer afrent – wie vindt dat nou níet interessant? Tegelijkertijd realiseer ik me dat ook mijn gedachtes afdwalen wanneer hij over gebouwen begint.

Ik denk na over de opmerking van mijn grootvader. Niemand in de grote familie aan mijn moeders kant, of in mijn vriendenkring, werkt binnen de muren van het ziekenhuis. Natuurlijk heb ik tijdens mijn studie mensen ontmoet die ik een warme kennis of wellicht een vriendin voor het moment kan noemen, maar bewust of onbewust is er nagenoeg niemand onder mijn dierbaren die woorden als ‘thorax’ of ‘pneumonie’ begrijpt.

Vlak voor kerst gebeurde er iets. Mijn vriend, die ene leuke man die veel over gebouwen nadenkt, kreeg een pijntje aan zijn knie. Hiervoor moest hij tijdens zijn drukke werkdag langs de chirurg. Na een uur te hebben gewacht, uit onrust tegen een raam te zijn gelopen waarbij zijn tand door z’n lip raakte, ontmoette hij de orthopeed. ‘We hadden zo’n klik! Die man voelde gewoon meteen dat ik op voetbal zit’, vertelde hij vol enthousiasme. Dat dit hoogstwaarschijnlijk in de huisartsenbrief vermeld stond, slikte ik maar even in. Mijn vriend raakte niet uitgepraat over deze indrukwekkende arts, ‘prachtig hoe zo’n man met drie simpele vragen precies het probleem blootlegt!’ Inmiddels kan ik woord voor woord hun gesprek navertellen. En op kerstavond, tijdens het diner met mijn familie, was dit hét verhaal dat hij aan iedereen vertelde.

Door mijn hoofd dwarrelt het zinnetje ‘zie je wel’. Maar omdat het kerst is en omdat ik simpelweg geen vervelend ‘zie je wel’-meisje wil zijn, zeg ik dat niet. Ergens vind ik het fijn om twee werelden gescheiden te houden, maar dat mijn vriend nu echt lijkt te begrijpen hoe indrukwekkend het ziekenhuis is, doet me goed. Mijn voornemen voor het nieuwe jaar is om minimaal één keer de bouwplaats op te gaan.