Het oude normaal

Met uitgestoken hand zit ze rechtop in bed om mij op te wachten, terwijl ik de kamer binnenloop. ‘Nee, we mogen eventjes geen handen meer geven’. ‘Oh’, klinkt het verrast. ‘Tja’, antwoord ik. Even later zit ik met mijn handen aan haar buik voor onderzoek. ‘Mag dit dan wel?’ Daar heb ik even geen antwoord op.

Of nou ja knipoog ik haar toe, het zal wel moeten hè? Daarvoor bent u hier per slot van rekening. De dochter van deze dame op leeftijd is niet overtuigd. ‘Volgens mij is ze hier om heel andere redenen’. Er gaat bij mij nog niet echt een belletje rinkelen, maar als ik de kamer uitloop, schiet haar dochter mij even aan op de gang: ‘Mijn moeder zit al weken lang in haar eentje in het verpleeghuis, ze is eenzaam en wilde er volgens mij gewoon graag even op uit dus heeft ze de verpleging daar overgehaald dat ze ondraaglijke buikpijn had’. Ik sta even met een mond vol tanden. Dat verklaart inderdaad een heleboel want hier ligt ze rustig in haar bed, van de buikpijn niets te merken. Het is echter wel een gezellig mens, die duidelijk zin heeft in een praatje. Op een rustig moment besluit ik even de tijd te nemen, er een stoel bij te pakken en even bij haar te gaan zitten. Ik vertel haar dat ze hier niet hoeft te blijven, ‘dat wist ik toch allang kind’ was haar antwoord.

Na een paar uurtjes op de Spoedeisende Hulp gaat ze weer terug naar haar vertrouwde verpleeghuis. Terug naar een kamertje tussen vier muren waar ze letterlijk al weken lang ‘vast’ zit. Waar momenteel maar één familielid op bezoek mag komen en waar de enige andere vormen van sociaal contact plaatsvinden tijdens een bezoek aan de wc of de douche. ‘Het nieuwe normaal’ vergt de nodige aanpassingen van iedere Nederlander, maar van deze mensen vraagt het toch wel extremen. Want zeg eens eerlijk? Op je 95ste nog aan social distancing doen: zo had je de laatste weken, maanden of jaren van je leven vast niet voor je gezien. Deze vrouw heeft in ieder geval even weer een uitje gehad, maar om te voorkomen dat er meerdere eenzame ouderen op deze manier aan hun sociale contacten moeten komen, hoop ik persoonlijk dat voor verpleeghuizen het nieuwe normaal snel weer het oude normaal wordt.