Het houdt niet op – het leven van een coassistent

Hoe typeer je het coassistentenbestaan? Levens redden? Kinderen op de wereld zetten? Het boekje is weer opengegaan, de raamvertelling gaat door. Zie hier deel twee van het leven van een coassistent.

Lees ook deel 1: Het leven van een coassistent - een raamvertelling

Het is tijd voor de jaarlijkse lunch op het strand met alle arts-assistenten en stafleden. Het wordt het gesprek van de dag als blijkt dat ook wij als coassistenten uitgenodigd zijn. Als kers op de taart mogen we mee in de gloednieuwe auto van een van de bazen. Eén probleem: het kinderzitje achterin is met geen mogelijkheid uit de autostoel te krijgen. Alternatief vervoer is er ook niet echt. Ik blijk de uitverkorene. Niet vaak voelde ik me zo erg coassistent als die middag, op de achterbank, in het kinderzitje.

KPB’s (korte praktijkbeoordelingen) vragen, niet mijn hobby. Het eind van de week nadert en ik ben blij dat het me gelukt is om mijn supervisor te strikken om er een voor me in te vullen. De volgende dag tikt hij me aan om te zeggen dat de beoordeling geregeld is. Fijn, denk ik, terwijl ik de KPB open. ‘Sterke punten: bewust onbekwaam.’

De supervisor van vandaag staat erom bekend dat hij tijdens de visite bij alle patiënten gaat zitten in plaats van staan. Hij pakt zelf een kruk en verzoekt mij om op de stoel te gaan zitten. Coassistenten zitten al genoeg op de kruk, vindt hij. Verbaasd maar dankbaar pak ik de stoel. Bij de volgende patiënt zijn we de kamer nog niet binnen of hij zegt dat hij de rest van de visite toch de stoel neemt. ‘Die kruk zit echt voor geen meter.’

De avonddienst op de SEH is bijzonder druk. Ik zie de ene na de andere patiënt en voordat ik het weet is het 21.00 uur. Snel pak ik mijn appel, waar het waarschijnlijk bij zal blijven als avondeten. Nog voordat ik het weet, is de volgende patiënt alweer gearriveerd. Ik ga ernaartoe en als ik klaar ben is mijn appel spoorloos. Ik kijk de arts-assistent vragend aan. Zijn blik is verontschuldigend. De internist had de appel gepakt. Toen de arts-assistent hem zei dat de appel van mij was, had de internist een hap genomen en gezegd: ‘Nu niet meer.’ De sticker van de appel zit op mijn computer geplakt.

Een patiënt op zaal moet een hoog klysma krijgen. Een arts-assistent vertelt me dat klysmeren tijdens haar coschappen in Amsterdam altijd de taak van de co was. ‘Ga maar even mee met de verpleegkundige.’ Als ik ergens geen zin in heb… Toch loop ik de verpleegkundige achterna. In het minuscule badkamertje staan de verpleegkundige, de verpleegkunde student en ik rondom de patiënt. Een niet te harden stank penetreert onze neuzen. Als het eindelijk klaar is, loop ik terug naar de artsenkamer. Als de arts-assistenten me zien, barsten ze in lachen uit. Iets te goedgelovig…