Nieuws
Soete Meertens
Soete Meertens
2 minuten leestijd
Blog

Handen, voeten en gebarentaal

Plaats een reactie

Op een grijze, rustige woensdagmiddag komt een man op het spreekuur in verband met aangeboren doofheid van zijn dochtertje van inmiddels 3 jaar. De beste man zelf is ook doof ten gevolge van een erfelijke aandoening. Wie had gedacht dat ik op zo’n doodnormale dag een cursusje gebarentaal in de wacht zou slepen?

Een uitdagend en uiterst leerzaam consult volgt. Om te beginnen laat de wifi in de spreekkamer het afweten, waardoor het videogesprek met de gebarentolk na krap dertig seconden al vastloopt. Oké, dan maar op de 4G-hotspot van de arts-assistent. Wachtwoord van zestien cijfers en letters invoeren. Zucht. Maar het werkt, en een indrukwekkend staaltje vertolking van de gebarentolk volgt. Ook zij laat het zo nu en dan even afweten, zich uitend in een diepe zucht en hardop meepratend met haar gebaren, want meneer blijkt Nederlandse en Arabische gebarentaal door elkaar heen te gebruiken. Geen snars van te snappen natuurlijk. Niet dat hij daar iets aan kan doen – je zult maar in een land wonen waar een andere taal én een andere gebarentaal gesproken worden. Overigens petje af voor de mensen die bij dergelijke tolkenbureaus werken. Zelfs met een training voor medische terminologie in gebarentaal lijkt mij dit een pittige klus.

Dan, plotseling, midden in een zin van de arts, klinkt de keiharde en schelle zang van een imam uit de telefoon van meneer – zelfs de poliassistent aan de balie kan het door de deur heen, op ruim tien meter afstand, goed horen. Misschien is het een gebedsherinnering? Met drie man proberen we te vinden van welke app, alarm of agenda het geluid afkomstig is – maar zonder succes. De meneer wil verder met het gesprek, maar wij proberen met handen en voeten duidelijk te maken dat het geluid niet te verdragen is (niets tegen imams overigens). Plotsklaps, ik denk na ruim een minuut, is het lied voorbij. Een diepe zucht bij mij en de arts. We gebaren (voor zover wij dat kunnen) dat het probleem is opgelost. We kijken elkaar aan. We lachen allemaal heel hard.

Na ongeveer een halfuur zijn de situatie van het kindje en de familieanamnese doorgesproken. De tolk geeft aan dat we opnieuw naar het bureau moeten bellen, omdat de gesprekstijd eigenlijk is overschreden en er een wachtrij is voor nieuwe bellers. Prima natuurlijk – maar dan laat de telefoon van meneer het plots afweten. Gelukkig is hij voorbereid en heeft hij zijn laptop mee. Opnieuw inbellen. Zelfde tolk. Gesprek voortzetten. Intussen vermaak ik het dochtertje met behulp van mijn stethoscoop, reflexhamer én mijn gebarenwoordenboek van precies twee woorden: hamster (met dank aan de befaamde coronatolk Irma Sluis) en konijn (gokje: twee vingers achter je hoofd). Ze leert me nieuwe gebaren, zoals ‘alsjeblieft’ en ‘mooi’.

Als op het einde van het consult nog even ter sprake komt dat een familielid van de meneer ernstig ziek is, hebben we de tolk eigenlijk niet eens nodig. Ik leg twee handen op mijn hart, zeg dat het me spijt en kijk hem medelevend aan. Moeiteloos begrijpt hij: wij leven met hem mee. Een brede glimlach. Daar doe ik het voor.

Ook van Soete Meertens

kinderen doofheid
  • Soete Meertens

    Dit is Soete en zij studeert geneeskunde – in een rolstoel.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Er zijn nog geen reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.