Glimlach

Voorzichtig schuif ik het gordijntje een beetje opzij. Daar ligt ze, midden in de kamer aan de monitor. Met in beide armen een infuus en de centrale lijn lijkt ze kleiner dan ze is. Haar moeder zit naast het bed en aan de zijkant zijn vijf collega’s in witte jas aan het discussiëren.

Het is de derde dag van mijn senior-coschap. De komende drie maanden moet ik écht gaan leren dokteren, dus ik doe krampachtig mijn best om alles te onthouden over natrium, kalium, creatinine en fosfaat. Mijn hoofd duizelt ervan, maar ik probeer alles op te slaan om zo goed mogelijk te zorgen voor ‘mijn’ patiënt. Ze moest eens weten hoe verantwoordelijk, maar ook onzeker ik me voel. Gisteren is ze geopereerd en ik ben erg nieuwsgierig hoe het met haar gaat. Nu ligt ze nog op de kinder-ic, maar vanmiddag komt ze terug naar de afdeling. Een beetje onwennig stap ik de kamer binnen. Alle ogen richten zich op mij. ‘Ah, eindelijk een bekend gezicht,’ zegt moeder opgelucht, en ik zie een klein glimlachje om de lippen van het meisje verschijnen. Als ik een half uur later terugloop naar de afdeling realiseer ik me dat dit is waar ik het voor doe. Ook al kan ik nog veel leren, soms maakt een klein gebaar het verschil. Voor haar, en voor mij. Er verschijnt een klein glimlachje om mijn lippen.