Gepaste trots

Tijdens een vakantie, even weg van mijn studentenleven, raakte ik aan de praat met mensen in een hostel. Toen er naar mijn studie werd gevraagd, en ik hierop ‘geneeskunde’ antwoordde, zag ik de bewondering in hun ogen. Mijn reisgenoot, die twee andere studies doet, kreeg slechts een knikje.

Voor veel geneeskundestudenten zal dit herkenbaar zijn, maar ik voel me er soms ongemakkelijk bij. Natuurlijk ben ik trots op mijn studie, maar steeds vaker vraag ik me af: waar ben ik dan precies trots op?

Is het de kennis die we opdoen? Ons doorzettingsvermogen? Of misschien gaat het vooral om de kunst van het balanceren? Want naast de drukke roosters en lastige leerstof, worstelen veel geneeskundestudenten met uitdagingen die nergens in de boeken staan.

Geneeskunde is een studie van uitersten. We dragen verantwoordelijkheid, terwijl we zelf nog in ontwikkeling zijn. En we worden bewonderd om onze toewijding, terwijl de keerzijde daarvan zelden besproken wordt. In deze Arts in Spe lees je over die onzichtbare strijd. Over de keuzestress die komt kijken bij alle zijpaden binnen de studie, de zorg voor een naaste tijdens intensieve coschappen, en prestatiedruk die soms zijn tol eist.

Artsen (in spe) worden vaak gezien als helden, terwijl de mens erachter dikwijls onzichtbaar blijft. Natuurlijk mogen we trots zijn, maar misschien niet alleen op het arts worden, maar ook op het mens blijven.