Geneeskundestudent wacht steeds langer op start coschappen

Voordat een geneeskundestudent kan beginnen met zijn coschappen, moest hij de laatste jaren zo’n zes maanden wachten. Onder meer door de coronacrisis zijn deze wachttijden nu nog verder opgelopen. Dat is zorgelijk, vindt De Geneeskundestudent. ‘Je gaat dit niet zomaar inlopen.’

Geneeskundestudenten aan de Universiteit van Amsterdam moeten soms ruim anderhalf jaar wachten tussen hun bachelor en het begin van hun coschappen, zo meldde De Volkskrant donderdag. De gemiddelde wachttijd beslaat volgens het Amsterdam UMC ‘ruim een jaar en veertien weken’. Een woordvoerder noemt als een van de oorzaken het faillissement van het Slotervaartziekenhuis en de IJsselmeerziekenhuizen. ‘Iedere universiteit heeft plekken in ziekenhuizen in de omgeving nodig. Door het wegvallen van die twee, zijn veel plekken die bestemd waren voor UvA-studenten verdwenen.’ Andere factoren die meespelen zijn een veranderde opzet van de masterfase bij de UvA.

Instroom

De Geneeskundestudent bevestigt dat de wachttijden om coschappen te kunnen lopen, verder zijn opgelopen. Voorzitter Femke van de Zuidwind: ‘De wachttijden zijn er bij alle opleidingen, hoewel die bij de UvA er duidelijk uitspringen.’

Uit eigen onderzoek van DG (2018) bleek dat 70 procent van de geneeskundestudenten een halfjaar moet wachten voordat met de coschappen kan worden begonnen. ‘48 procent van de geneeskundestudenten in onze jaarlijkse enquête beoordeelt de onvrijwillige wachttijd voor aanvang van de coschappen als een slechte zaak, ongeacht de duur van de wachttijd. Van alle respondenten vindt de helft dat het wachten niet langer dan drie maanden mag duren. Maar een wachttijd van zes maanden is al jaren een realiteit.’

De klachten zijn niet nieuw: er zijn onvoldoende plekken om coschappen te lopen en er zijn vaak tegelijkertijd veel co’s op een afdeling wat de kwaliteit van de opleiding soms niet ten goede komt. ‘Daarom vragen wij al langer om een vermindering van de instroom’, zegt DG-voorzitter. ‘De kwaliteit van de coschappen mag niet in het geding komen.’

Maastricht

Corona heeft de druk op de coschappen verder vergroot. De ‘coronavertraging’ varieert tussen drie en zes maanden, en komt bovenop de ‘standaard’ wachttijd van gemiddeld zes maanden. ‘Het verschilt per onderwijsinstelling’, constateert Van de Zuidwind. ‘De ene opleiding organiseert het net iets anders. Zo blijkt Maastricht University in staat om de wachttijd binnen de perken te houden.’

‘Voorafgaand aan corona hadden we helemaal geen wachttijd’, bevestigt Roger Rennenberg, opleidingsdirecteur geneeskunde in Maastricht. ‘Studenten konden bij ons gewoon verdergaan na hun bachelor.’ Net zoals elders is de opleiding in Maastricht drie maanden stilgelegd. Toch verwacht Rennenberg dat 90 procent van de studenten uiteindelijk geen vertraging oploopt ‘als ons plannetje lukt’. Maastricht biedt betrekkelijk veel keuzeonderdelen in het curriculum. Het ‘plannetje’ is om de ruimte tussen geplande keuzecoschappen in te vullen met de gemiste coschappen. ‘We hopen dat dit lukt, maar er moet geen tweede golf komen, waarbij alles opnieuw stilvalt’, zegt Rennenberg. ‘Dat kunnen we niet bolwerken.’

Coronadiploma

Sommige opleiding schuiven met de volgorde van coschappen om zo al te grote vertraging te voorkomen. Dat klinkt logisch, maar toch is het niet altijd de juiste oplossing, meent De Geneeskundestudent. ‘Een keuzecoschap en de wetenschappelijke stage komen traditioneel tegen het einde van de rit aan bod. En dat heeft een reden’, stelt Van de Zuidwind, ‘vaak vallen de onderwerpen die je hierin uitdiept, samen met de richting waarin je je later wilt specialiseren. Het is minder zinvol om die naar voren te halen, als je nog niet goed weet welke kant je op wilt.’

In het recentelijk gepubliceerde Raamplan suggereerden de auteurs om coschappen ook buiten het ziekenhuis te laten plaatsvinden, onder meer in de eerste lijn. ‘Dat zou een oplossing zijn. Maar het belangrijkste is dat de studenten kwalitatief goede stages kunnen lopen, waarin we voldoende tijd krijgen om te worden opgeleid. We willen niet het stempel krijgen van “coronadiploma” en zijn geen voorstander van minder stages om het tekort in te lopen.’