Gemist

Vanuit zijn bed keek hij ons aan. Of eigenlijk keek hij dwars door ons heen. Een ‘goedemorgen!’ werd beantwoord met wat geluid, een onverstaanbare brij van klanken. Om zijn buik zat een band, om zijn lichaam rust te geven.

Rust, omdat zijn lijf een dreun had gekregen. Rust, omdat er in zijn brein bloed had gespoten. Rust, terwijl zijn verslaving schreeuwde om drugs en dit al een aantal dagen had gemist. Wat zou er door hem heen gaan? Ik zou willen dat ik het wist, dat ik het kon zien, horen of voelen. Dat deze man me kon vertellen hoe hij erover dacht. Want terwijl hij lag te herstellen en af te kicken, leverde hij elke dag een stukje in. De voetsporen van jarenlang, dag in, dag uit, cocaïnegebruik waren meer dan zichtbaar. De ‘witte sneeuw’ had zijn lichaam verpest.

Er moesten keuzes gemaakt worden, met desastreuze gevolgen. Wat hij ervan zou vinden, wisten we niet, omdat hij onze vragen niet kon beantwoorden. Een zoektocht volgde, naar mensen die hem de afgelopen dagen hadden gemist. De band met familieleden of vrienden was breekbaar of reeds gebroken. Gelukkig was zij daar. Zij werd zijn mentor, zij bekommerde zich om hem. En zo probeerden we samen te handelen naar zijn wensen. Hij keek ons nog steeds aan, met dezelfde lege blik. Had hij dit niet gewild of was deze opname zijn kans op een nieuw, kleurrijk en niet wit bestaan?

Een paar dagen later leek hij beter dan ooit. Een duim in de lucht, want hij voelde zich goed. Dat hij halfzijdig verlamd was, leek hem niet te deren. Dat zijn nieren nagenoeg insufficiënt waren, leek hij niet te beseffen. Het deed ons pijn om zijn kamer te verlaten, wetende dat de dood al stond te wachten om naar binnen te gaan. We wensten hem sterkte, meer konden we niet doen.

Bij de overdracht hoorden we dat hij dat weekend was overleden. Vergiftigd door zijn eigen bloed dat niet meer gefilterd kon worden. Een zucht van meewarigheid klonk door in de overdrachtsruimte. Hij was eenzaam aan zijn eind gekomen. De gemeente regelde een laatste rustplaats voor hem. Helaas werd hij door niemand echt gemist.