Geen dokters, maar broeders
Plaats een reactie
Als je geluk hebt, kun je na de bachelor met een groepje vrienden in dezelfde cogroep starten. Dit lijken middelbareschoolperikelen, maar de mensen uit je cogroep zijn wel de mensen waarmee je op een trein stapt – bestemming onbekend – en een reis van drie jaar zult maken.
Voor mij was het het zelfs waard om een langere wachttijd te hebben of allemaal ruilconstructies aan te gaan. En zo geschiedde: samen met zes goede vriendinnen ben ik deze trein ingestapt.
Hoe zoetsappig het ook klinkt – en daar hou ik absolúút niet van – deze meiden zijn mijn echte ‘broeders’ geworden.
Heb je een slechte dag gehad en stuur je een selfie met wallen tot je knieën, dan zijn ze nooit te beroerd om hun net zo toegetakelde hoofd naar je toe te sturen uit solidariteit.
Privé is trouwens ook een relatief begrip geworden.
Toiletteren met de deur dicht? Ben je gek, we zijn wel wat gewend inmiddels.
Ook heb je samen nu al zo vaak moeten omkleden dat je elkaars repertoire aan ondergoed feilloos herkent.
Wanneer je elkaar door de gang ziet lopen met patiënten kun je het toch niet laten om even een knipoog te geven of schaamteloos te zwaaien alsof je leven ervan afhangt. Soms kun je jezelf ook wel voor je hoofd slaan als je elkaar keihard ziet blunderen. Gelukkig is er dan altijd wel een in de buurt met een plastic zakje om in te ademen..
Wanneer je zoveel trek hebt en nog net geen gehoorschade oploopt van de geluiden uit je buik, kun je altijd rekenen op een keurig getimede hoestbui van de ander. Vervolgens is er altijd wel iemand met een platgedrukt koekje onderin de jaszak: helden!
Bij overdrachten ’s ochtends vroeg en ellenlange besprekingen ’s avonds heb je aan één blik genoeg. Tranen over je wangen van het lachen, juíst wanneer je allemaal weet dat je nu echt niet kunt lachen om die hilarische verspreking van de supervisor.
Even lekker stoom afblazen in de cokamer op het nummer ‘4 keer duurder’ of na één biertje op vrijdagavond eigenlijk door de moeheid al genoeg te hebben gehad: we kunnen het allemaal afvinken van onze bucketlist.Ja, voor hen zou ik door het vuur gaan. Bedankt broeders. Ik ben trots om met jullie schouder aan schouder te staan.
Lees ook- Er zijn nog geen reacties