Gebroken

Het is de eerste week van mijn coschap psychiatrie. Ik ben bij de consultatiedienst ingedeeld en ons wordt gevraagd om een patiënte op de medium care (mc) te beoordelen. Ik heb nog niet veel ervaring met het psychiatrische onderzoek en vraag aan de arts-assistent of ik mee mag. De psychiater die ook zal aansluiten vindt het een prima idee, mits de patiënte erin toestemt.

Het is een flink stuk lopen naar de mc en we besluiten een alternatieve route via de binnentuin te nemen. Ondertussen spreken we af dat de aios het woord voert en de psychiater eventueel aanvult. Ik zal voornamelijk observeren. We bespreken welke vragen je sowieso moet stellen in een situatie als deze. Terwijl ik mezelf mentaal voorbereid, kijk ik rond; de zon schijnt en ik hoor vogels fluiten, het is een mooie dag.

De patiënte is met de ambulance binnengebracht nadat ze een zelfmoordpoging had ondernomen, en heeft drie dagen op de intensive care gelegen voordat ze naar de medium care werd overgeplaatst. Ze wilde niet meer leven, en toch is ze nog hier.

Ze zegt te balen en gefrustreerd te zijn, maar haar emoties laat ze niet zien. In haar leven heeft ze veel meegemaakt. Te veel. Ondertussen heeft ze in de ggz eigenlijk alles al gezien. Het afgelopen jaar is ze tussen wal en schip gevallen. De wachtlijsten voor gespecialiseerde hulp zijn te lang en in alle andere gevallen is ze ‘te complex’. De huisarts en de praktijkondersteuner doen hun best er voor haar te zijn maar ze heeft haar keuze al gemaakt.

De medium care kijkt uit op de binnentuin. ‘Ik ben een gebroken persoon en niet meer te repareren’, zegt ze terwijl we met z’n vieren naar buiten kijken. Ik vind het een heftige uitspraak en ben er stil van. Na meer dan een uur met elkaar gepraat te hebben, komt haar familie binnenlopen. We ronden het gesprek af en lopen de kamer uit. Ik kijk nog een keer achterom, ook aan haar familie laat ze haar emoties niet zien. Beide benen zijn tot haar lies toe in het gips gezet. Gebroken.