Gaat dit in Nederland ook zo?

‘Snijd al het zwarte er maar af, tot het weer mooi roze is’

Om half 7 ’s ochtends begint het weer al plakkerig te worden. In een hemdje rijd ik met mijn auto naar het ziekenhuis. Vanaf de hoge rode brug is het uitzicht op de Handelskade fantastisch: de bekende zonovergoten rij huizen in alle felle kleuren tegen een strakblauwe zee. Dit is andere koek dan langzaam verkleumen op een overvol NS-station.

De verplichte rits coschappen is in anderhalf jaar voorbij gevlogen. Vanaf nu mag ik kiezen. Ik besluit mijn eerste vijf keuzeweken op Curaçao door te brengen, bij heelkunde.

Het ziekenhuis is een enorm zandkleurig gebouw, omgeven door palmbomen. De architect had een blind vertrouwen in het warme klimaat: de gang is een open galerij, de kamers hebben gammele schuifdeuren en zijn niet af te sluiten. De afdelingen zijn ingedeeld naar klasse, afhankelijk van hoe een patiënt verzekerd is, en naar geslacht. De coassistenten zitten op de derde klasse die helemaal niet slecht is, alleen wat minder geoutilleerd. Gordijntjes ontbreken vaak, dus we lopen visite met een gordijn op wieltjes op sleeptouw. Handschoenen zijn schaars en liggen los verspreid, dus bij elke wond die uitgepakt moet worden is het een zoektocht naar een verdwaald exemplaar.

De visite moeten we doen zonder veel hulp van de verpleging. Bij elke vraag is een glazige blik het antwoord en het verzonnen beleid wordt meestal pas twee dagen later uitgevoerd. Een katheter die uit mag, zit er de volgende dag gegarandeerd nog in. Een patiënte heeft deze week twee dagen geen eten gekregen, omdat de mondelinge en geschreven verandering van beleid – van niets per os naar vloeibaar dieet – simpelweg genegeerd werd. Ik realiseer me hoe adequaat en goed de verpleging in Nederland meestal is.

Het gebrek aan efficiëntie is een terugkerend probleem op Curaçao en ik merk hoe lastig het werken is zonder goede computers. Een röntgenaanvraag moet persoonlijk naar radiologie worden gebracht. Is de foto eenmaal gemaakt – wat nogal wat voeten in de aarde heeft, omdat de verpleging eerst overgehaald moet worden de patiënt weg te brengen – dan moet je naar de andere kant van het ziekenhuis wandelen om daar de foto te zoeken en zelf te beoordelen. Als je wilt overleggen met een radioloog moet je die eerst zien te vinden en dan hopen dat hij tijd heeft. Inmiddels ben ik hieraan gewend, maar de tijdrovendheid blijft verbluffend.

Schokkend op de afdeling is het enorme aantal diabetische voeten. Zeker de helft van de patiënten op de ‘chirurgische vrouwen’ is opgenomen voor ontstekende, necrotiserende wonden. Vaak zit die wond dan op hun laatste been, het andere eerder al geamputeerd. Deze week mag ik voor het eerst alleen een wondtoilet doen. Hiervoor is een speciale kamer op de eerste hulp, de puskamer genaamd. De chirurg zegt alleen: ‘Snijd al het zwarte er maar af, totdat het weer mooi roze is. Ben over een kwartier terug, ik vertrouw op je’ en verdwijnt om nooit meer terug te keren.

Vol goede moed en met lichte spanning omdat ik zo verwachtingsvol ben achtergelaten, begin ik te snijden. Gelukkig bevestigt de eigenaar van het been niets van mijn onverdoofde actie te voelen, dus haal ik steeds meer pussend weefsel weg. Spieren, zenuwen, bloedvaatjes; alleen pus en geen bloed.

De stank is verschrikkelijk en ik begin ongerust te worden. Het gaat niet goed met dit been. Als ik 20 centimeter fibula heb blootgelegd, komt de arts-assistent binnen. ‘O, dat been moet eraf, stop maar’, is haar enige commentaar.

Ik blijf gedesillusioneerd achter met een vragende blik van de patiënt. Ze schrikt niet, maar luistert gelaten naar mijn uitleg. Gaat dit in Nederland ook zo? Dat de coassistent vertelt dat je been eraf moet? Ik hoop het niet.

Op de weg terug naar huis ligt de Handelskade er toch iets minder mooi bij.

Julia Franken is coassistent

Meer over Curaçao

Meer columns