Feedback

‘Je bent lang, en als je dan rechtop gaat zitten voel ik me daardoor geïntimideerd’, zegt de simulatiepatiënt. ‘Goed dat u het zegt, ik zal een plakje van mijn hoofd afzagen’, overweeg ik te zeggen, maar ik besluit het er maar bij te laten. Feedback moet je in ontvangst nemen en er niet meteen tegenin gaan – communicatieles één, geneeskunde jaar één. Vijfeneenhalf jaar studie geneeskunde en gevoelsmatig duizend feedbackformulieren later vind ik het tijd om er toch wat over te zeggen.

Leren en reflecteren zijn de kernwoorden van de geneeskundestudie anno 2018. We reflecteren zelfs over onze reflectie. Naast onze zelfreflectie zijn er hordes toekomstige collega’s die wij om feedback vragen. Hoewel elk specialisme anders is, lijkt het soms alsof er een soort onzichtbare multiplechoiceopties op feedbackformulieren zijn aangebracht. Optie A: Stel meer differentiaaldiagnoses op. Optie B: Vorm een beleid. Optie C: Kennis blijven uitbreiden. Optie D: Ga zo door. Daarnaast moet in een feedbackformulier altijd het woord ‘proactief’ worden gebruikt. Je kunt wél proactief zijn of niet proactief genoeg, maar dit toverwoord móet vallen.

De inhoud van de feedback is daarom een soort eenheidsworst, die net zo goed in het portfolio van iemand anders had kunnen staan. Beoordelingen zijn doorgaans zeer positief en het gemiddelde van de jaargroep is onnatuurlijk hoog. We kúnnen niet allemaal overal boven verwachting scoren, want dan is het weer op het niveau van de jaargroep. Daar zeggen we meestal niets van, want hoog scoren is fijn. Vraag je toch door op de inhoud van je feedback, dan krijg je vaak als antwoord: ‘Ik moest toch wat invullen.’

Als de arts tenminste wat invult, want de huidige trend is om studenten zelf het feedbackformulier al volledig in te laten vullen. Scheelt tijd, en efficiëntie, daar houden we van. Daarbij is het een win-winsituatie: de arts hoeft alleen te ondertekenen en de student heeft een uitmuntende beoordeling. Als laatste is er nog de mogelijkheid om gewoon niets in te vullen en het formulier leeg terug te geven.

Aan de andere kant voel ik me vaak bezwaard om met het zoveelste feedbackformulier aan te komen zetten bij een arts die al tot acht uur ’s avonds aan het werk is. Met de hoge administratielast in de zorg, begrijp ik ook dat mijn feedbackformulier niet juichend wordt aangenomen.

Feedback vragen is afvinkwerk geworden. De universiteit vraagt kwantiteit, terwijl kwalitatief goede mondelinge feedback voor mij veel waardevoller is. Natuurlijk snap ik dat ik getoetst moet worden en wil ik goed voorbereid worden op mijn toekomstige baan. Als ik iets kan verbeteren, hoor ik het liever nu dan straks voor het eerst als arts-assistent. Maar laten we kritisch blijven kijken naar het nut van een woud aan ellenlange beoordelingen. Liever één goede spontane tip, dan tien vinkjes in een systeem.