Nieuws
Blog

Even buiten wachten

Plaats een reactie
EyeEm GmbH - Hollandse Hoogte
EyeEm GmbH - Hollandse Hoogte

‘Goedemiddag mevrouw Bosch, kom binnen. We zijn vandaag met z’n tweeën, vindt u dat goed?’ Twijfelend kijkt ze mijn kant op. In de paar seconden die ze nodig heeft om haar beslissing te maken, weet ik al genoeg – nee, ze wil liever niet. Vriendelijk lach ik haar toe. ‘Ik zal even buiten wachten, dan kunt u met de dokter uw klachten bespreken.’ Opluchting valt over haar gezicht. Ze geeft me een hand en dan wordt de deur voor mijn neus dichtgedaan. Ik mag dan wel over twee maanden zijn afgestudeerd, voor mevrouw Bosch ben ik nog altijd geen dokter.

Toegegeven: zo af en toe zijn die 15 minuutjes vrije tijd helemáál niet erg. Even snel iets eten (moet mijn maag nu altijd knorren als ik nét een patiënt heb binnengeroepen?), een plaspauze, mijn mail checken, snel die ene vriendin terug appen… Genoeg te doen in die paar minuten. Soms is het ook een opluchting als ik niet mee mag en ik op de gang eindelijk weer kan ademhalen, zonder te stikken van de rook- of alcoholgeur. Minder fijn als ik in de auto moet wachten tijdens een thuisvisite, maar ach, met wat zon is ook dat geen probleem. En eerlijk is eerlijk, als vrouw mag ik er veel vaker bij zijn dan ik van mijn mannelijke mede-co’s af en toe meekrijg. Daar staat tegenover dat ik meer dan eens mannen met klachten ‘daar beneden’ heb teruggestuurd naar de wachtkamer, omdat ze eigenlijk specifiek om een man hadden gevraagd. Het gaat om de balans, zeggen we dan maar.

Ik snap het ook wel. Waar wij als geneeskundestudenten elkaar regelmatig in ons ondergoed met stethoscoop en reflexhamer te lijf zijn gegaan, is het voor de patiënt een behoorlijke inbreuk op het gevoel van intimiteit. Het is soms al een hele drempel om überhaupt met een klacht naar de arts te stappen – laat staan dat er dan ook nog iemand extra bij is. Goede zorg draait uiteindelijk ook om het respecteren van de patiënt. Als ik daarvoor eventjes de kamer uit moet, wie ben ik dan om af te dwingen dat ik er wél bij moet zijn?

Na een kleine tien minuutjes gaat de deur van de spreekkamer weer open en kan de volgende patiënt worden geroepen, een vrouw van mijn leeftijd. ‘We zijn vandaag met z’n tweeën, vindt u dat goed?’ vraagt de huisarts. De patiënte knikt, en ik steek glimlachend mijn hand uit. Ik heb nog jaren de tijd om nieuwe dingen te leren. Patiënten genoeg.

meer van anne

  • Anne

    Anne (25) is bezig met de laatste loodjes van haar opleiding en beschrijft in haar blogs de overgang van student naar arts. Als aankomend anios ouderengeneeskunde hoopt ze de wereld van het arts-zijn vol enthousiasme te kunnen ontdekken.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Er zijn nog geen reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.