Envoyé de mon iPhone

Het is 10.45 op mijn laatste dag Interne, gister eindbeoordeling gehad dus ik verwacht een rustig dagje afsluiten. Tot de AKO zijn hoofd om de hoek steekt: ‘Ah! Net degene die ik nodig heb! Jij spreekt Frans toch? Er komt zo iemand op de SEH die geen Nederlands of Engels spreekt. Kan jij vertalen?’ Even later loop ik met lichte stress en Google Translate in m’n hand naar de SEH. Een paar jaar geleden sprak ik redelijk goed Frans, maar nu probeer ik me paniekerig te herinneren hoe je in hemelsnaam een werkwoord vervoegt.

Eenmaal op de spoed aangekomen ligt er een wat oudere man met zijn handen over zijn pijnlijk opgezette buik naar iedereen te glimlachen vanuit zijn bed op de high care. Als de arts en ik binnenlopen, begint hij al meteen in rap Frans te praten. ‘Bonjour monsieur, je suis Sabine. Nous voudrions vous aider, mais c’est important que vous parlez très lentement, d’accord?’ Ik zal vast niet de enige zijn die weet hoe lastig het is om een tandeloze patiënt te verstaan, maar ik kan je verzekeren dat een andere taal zonder tanden nog lastiger is. Met een beetje handen en voeten, Nederlands geroep van de arts (want dat is beter te verstaan dan op normale toon) en meer Frans dan ik dacht te kunnen, komen we er wel redelijk uit. Ik weet nog altijd niet wat bloedneus is in het Frans, maar ‘le nez qui coule avec du sang’ begreep-ie prima!

Meneer krijgt een X-thorax, echo abdomen en een hoop lab van ons cadeau, dus ik kan nog even terug naar de afdeling. ‘Ik bel je wel als ik je weer nodig heb. Zou je in de tussentijd deze documenten willen vertalen? Bedankt!’ Gelukkig is deze lieve man groot fan van de printer; van bijna ieder blaadje heeft hij drie kopieën, dus ik vlieg er vrij snel doorheen. De uitslag is ondertussen binnen en ik mag weer aan het werk. Inmiddels voel ik me wel wat zekerder van m’n passé composé, dus vol goede moed loop ik terug naar kamer 8. De arts roept me nog even terug: ‘Kun je hem ook even vragen of we mogen reanimeren? Lastig onderwerp, maar moeten we wel weten!’

Met lood in m’n schoenen ga ik de kamer in na nog snel de vertaling van verpleeghuis en voor de zekerheid reanimatie te hebben opgezocht. Eerst maar de uitslag, die valt gelukkig mee, maar dan komt toch het moment dat ik moet vragen of hij gereanimeerd wil worden. Met wat gestamel en een keer désolée kom ik tot de vraag. Tot mijn verbazing roept hij lachend: ‘Bien sûr… pour cinq euros!’ Ik twijfel wat ik hier nou mee moet, maar dan verzekert hij me er op serieuzere toon van dat hij ‘bien sûr’ wel echt meende. Liefde voor deze man die zelfs op de high care, waar hij niemand verstaat en al uren alleen zit te wachten, nog grappen kan maken. Misschien dat ik dan toch maar ‘envoyé de mon iPhone’ laat staan onderaan mijn mails.