Nieuws
Blog

Eerste keer weer snijzaal: mensen die geleefd hebben

Plaats een reactie

Het gonst al een tijdje door de cogroep: de eerste keer weer snijzaal. Ik voel me onrustig, omdat het de eerste keer is sinds mijn oma haar lichaam gaf aan onze universiteit. Maar ik ben niet alleen: na jarenlange wachttijd vindt iedereen het wel spannend.

We zoeken onze studentenhuizen door op zoek naar die ene witte jas en klikken door ellenlange anatomie-e-learnings uit de bachelor. Op de dag zelf lopen we de lange gang uit, de trap af naar beneden, trekken we de jassen aan en stoppen we al onze spullen in de bekende kluisjes naast de zaal. Deur open, drempel over, kin omhoog. Mijn ogen checken de lichamen die ik kan zien: gelukkig, geen gezichten zichtbaar. Ik kan weer rustig ademen.

Als vanouds vormen we groepjes rondom de snijtafels en beantwoorden we de bijbehorende vragen. Af en toe duikt een nieuwsgierig aagje met beide handen de borst in op zoek naar de nervus phrenicus. Mijn ogen dwalen steeds af naar de kin. De kin en dan die doek over het gezicht en hoofd heen. Het hoofd verraadt dat daar echt een persoon ligt, iemand die geleefd heeft, en misschien kinderen en kleinkinderen heeft. Ik herken mijn oma’s kin niet. Maar als ik iets naar links ga staan, zie ik dan meer van het gezicht? Misschien een rimpel, een mondhoek?

Ik loop om de tafel heen, kijk vanuit elke mogelijke hoek maar zie niet meer dan die kin. Geen herkenningspunten. Het zou mijn oma’s lichaam kunnen zijn, maar het zou ook een ander lichaam kunnen zijn. Gelukkig. Gelukkig? Is het dan misschien het lichaam van die ene echtgenoot van die fervente schrijfster in het gastenboek bij het herdenkingsmonument? Of misschien van die opa waarover vaak geschreven wordt en die zo gemist wordt? Of van die moeder die altijd naar Ajax keek? De gedachten gonzen door mijn hoofd en het zweet breekt me uit.

Dit heb ik nog nooit meegemaakt op de snijzaal. Het zijn niet de lichamen, maar de verhalen die me raken. Door mijn bezoekjes aan het herdenkingsmonument ben ik voor het eerst verbonden met deze lichamen, hun levens en hun dierbaren. En daar kom ik nooit meer vanaf. Gelukkig? Gelukkig.

Ook bloggen voor Arts in Spe? Lees meer >

Meer van Lieve
  • Lieve de Graaf

    In haar witte jas is Lieve vooral medemens. Ze is gevoelig en aandachtig in het contact met haar dierbaren, docenten en patiënten. Sinds het eerste jaar van haar studie geneeskunde schrijft ze over wat haar opvalt in dat contact en zet ze vraagtekens achter de normale ´ziekenhuisgang´ van zaken. Want daar is nog genoeg te doen aan een menswaardige benadering!  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Er zijn nog geen reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.