Nieuws
Blog

Een vreselijke boterham

Plaats een reactie

Bijna iedereen die het coschap chirurgie heeft gehad, heeft wel eens een operatie meegemaakt, waarbij aan het klemmen vasthouden nooit een einde leek te komen. Die van mij was op mijn eerste dag en dus kwam ik thuis met de vaste overtuiging dat ik geen orthopeed ging worden. Dag twee was nog minder enerverend, maar dag drie werden alle zeilen bijgezet door het orthopedisch team. De dag was gekomen, een achterste kruisbandreconstructie! Ok-personeel had gedobbeld om ‘ok 7’, de aios had een vrije dag opgenomen om geen poli te hebben, van een ander ziekenhuis kwam een opperhoofd ingetreind en ik was met stomheid geslagen.

Meneer had een hoog energetisch trauma gehad en het was een wonder dat hij überhaupt nog bestond. Zijn kruisband had dus wat lagere prioriteit gehad toen, maar nu mocht er toch eindelijk aan gesleuteld worden. De kniemensen vierden feest. Alles was twaalf keer gecontroleerd, niks mocht de operatie in de weg staan. Ik denk bijna dat als er een spoedgeval tussen was gekomen, dat iedereen zou hebben gedaan alsof z’n neus bloedde. Eerst nog een paar distracties, geen koffie want al voldoende adrenaline en dan toch eindelijk naar ok 7.

De aios loopt me opgewonden uit te leggen wat de operatie precies inhoudt. Halverwege de gang slaat het noodlot toe, de anesthesioloog staat met de handen in het haar voor de deur van de holding. Meneer had honger en heeft een boterham gegeten. Waar de boterham vandaan komt? Geen idee. Waarom niemand hem tegenhield? Geen idee. Wat er in vredesnaam is misgegaan bij het informeren van de patiënt? Niemand weet het.

Als iedereen voorbij de eerste teleurstelling is, gaan we naar de patiënt toe. Meneer zit sip in bed, nerveus bijtend op zijn nagels. Hij had ‘s nachts elk uur op de klok gezien en was zo bang geweest. Halverwege de ochtend had hij het niet meer gehouden van de honger en was de boterham voor na de operatie in zijn maag beland. Zijn vrouw had die voor hem gesmeerd met zijn favoriete beleg en hij had maar kleine hapjes genomen. Of we écht écht écht niet konden doorgaan met de operatie.

De witte garde was beteuterd en een deel zelfs ronduit geïrriteerd. Maar misschien, heel misschien, hadden ze in zijn situatie zelf ook wel wat gegeten. Stel je voor dat je nietsvermoedend en kerngezond van je fiets geramd wordt en dan keer op keer in korte tijd niet mag eten van een gek in een witte jas.

lees ook
  • Sabine

    Sabine komt als vijfdejaars geneeskundestudent steeds dichter bij de eed van Hippocrates en geniet nu nog even van haar coschappen in haar (nog altijd te lange) witte jas.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Er zijn nog geen reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.