Een verrassende voorsprong

Een hevige stortbui zodra je één stap buiten de deur zet, je trein zien wegrijden door tegenzittende stoplichten of in alle haast je lunch thuis vergeten; soms heb je van die coschapdagen dat je al met 3-0 achterstaat nog voordat de werkdag is begonnen. Een herkenbaar fenomeen voor velen onder ons, denk ik.

Ik had laatst ook een dag die alle potentie had om zo te verlopen. Door stakingen reden er geen treinen naar mijn plek van bestemming en dus was het de vraag hoe ik het ziekenhuis zou bereiken. Gelukkig was het een aangekondigde staking en had een aios, na mijn geklaag in de artsenkamer, een lift aangeboden met zijn auto. Zo zou de dag in ieder geval niet met een achterstand beginnen.

Op de bewuste dag fietste ik in de vroege ochtend naar het afgesproken ontmoetingspunt en na enkele minuten arriveerde mijn lift. Ik nam plaats op de bijrijdersstoel en net na het vastklikken van mijn veiligheidsgordel zag ik vanuit mijn linkerooghoek een reikende hand. ‘Een cappuccino, ik dacht dat dat je wel goed zou doen.’

‘Dat meen je niet!’ bracht ik iets te enthousiast uit; ik kon mijn geluk niet op. Een lift naar het ziekenhuis, een gezellige gesprekspartner én een goede kop koffie. Ongeacht wat de rest van de dag nog zou gaan brengen, deze dag was uitstekend begonnen.