Nieuws
Blog

Een nieuw land

Plaats een reactie

Samos, Griekenland

De droge hitte in combinatie met sigarettenrook doet me denken aan mijn vakanties in Spanje. Het vliegveld ligt er net zo treurig bij als dat van Alicante, alleen is dit vliegveld kleiner. Er zijn geen winkeltjes, zelfs geen koffiebar, maar het glooiende landschap met droge en groene plekken is herkenbaar. Buiten het vliegveld staan een stuk of acht tourbussen om de toeristen op te halen die net op het eiland zijn aangekomen. Reisleiders zwaaien enthousiast met borden om de juiste reizigers op te pikken. Ik zoek naar de halte waar de openbare bus zal vertrekken. Boven een eenzaam bankje vind ik een plakkaat op de muur met een Grieks tijdsschema dat ik herken uit een mail van de NGO: dat moet het zijn.

Ik zit 45 minuten op het bankje met twee koffers voor m’n voeten, een rugzak op schoot en sigarettenrook in mijn gezicht als de bus komt aanrijden. ‘You going to Samos?’ vraagt de chauffeur. ‘I have to go to Vathy’ antwoord ik. ‘It’s the same’, grimast de man. Ik koop een roze papieren ticket voor 2,30 euro en krijg mijn eerste kennismakingstoer over het eiland. In de bus besef ik pas dat ik in Griekenland ben. De weggetjes kronkelen in de meest vreemde bochten en ik verbaas me telkens dat de bus de naderende auto’s niet ramt. Ondertussen roepen oudere dames opgewonden Grieks naar elkaar. Ik ben dan wel nog steeds in Europa, maar mijn begrip van het Afrikaanse Luganda is nog beter dan mijn begrip van deze taal.

Als de bus in Vathi stopt, spring ik op om mijn koffers uit het ruim te halen. Ik ben blij dat mijn reis erop zit, maar had nog wel meer tijd in de bus gewild om te acclimatiseren. Ik heb namelijk geen idee in wat voor wereld ik ben aangekomen. ‘You are Stephanie, right?’ roept een meisje dat zwaaiend op me afloopt. ‘I recognize you from Instagram’, is mijn eerste loze opmerking. Ze begint te lachen en wijst me direct de weg naar de kliniek. Als we aankomen knikt ze naar de lange rij met mensen die buiten staan te wachten: ‘That’s how you know it’s a busy day’.

In de kliniek heerst een enorme chaos. De hal waar de inschrijvingen plaatsvinden is propvol met mensen, voornamelijk patiënten, maar ook dokters, verpleegkundigen, tolken en medisch studenten lopen elkaar omver van de spreekkamers naar de verbandkamer en de mini-apotheek. De coördinator pakt mijn koffer met donaties over die ze een trap optilt richting de opslagkamer, daarna seint ze dat ik haar mag volgen en verlaten we de hal door de achterdeur. Via een pleintje komen we bij de ‘extension’, waar nog vier spreekkamers zijn – waarvan één met een gynaecologische stoel en een echoapparaat – een keuken, een toilet voor de medewerkers en sinds kort ook een ‘lounge’ waar de vrijwilligers even op adem kunnen komen. Ondanks de drukte heerst er een soort rust in de kliniek. Het is er licht, de meubels zijn van hout en de medewerkers zijn ontzettend vriendelijk.

Ik weet dan misschien niet waar ik ben beland, het voelt wel goed. Ik kom wéér thuis.

lees verder hoe het begon

buitenland Griekenland
  • Stephanie Thierens

    Stephanie studeerde af als basisarts en ging meteen daarna op Samos in een eerstelijnskliniek voor vluchtelingen werken. Inmiddels is Stephanie gestart met de opleiding tot arts internationale gezondheidszorg en tropengeneeskunde.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Er zijn nog geen reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.