Een hele bevalling

Het is een ‘hele bevalling’, al uren lang. Letterlijk: de mevrouw in kwestie is werkelijk al de hele nacht moedig in touw. Ze is op. De wanhoop slaat toe: kan ze dit nog wel? Mag ze niet alsjeblieft een keizersnee?

Twee vermoeide verloskundigen, wallen tot op hun knieën, dragen de dienst aan ons over. Zij zijn er beiden nog wel van overtuigd dat mevrouw de oerkracht in zich heeft om door te gaan. Op een wat slechte vordering na, gaat alles tot nog toe goed. Het kindje in de buik wordt nauwkeurig in de gaten gehouden met behulp van de band om de buik van moeders. Hij (of zij) doet het prima: de hartslag is goed.

Vaders hartslag is een heel stuk minder goed… Bleek en aangedaan zit hij naast het bed. Wanneer wij binnenkomen kijkt hij ons hulpeloos aan. Zijn handen worden fijngeknepen door zijn vrouw, die juist op dat moment weer een wee ligt weg te puffen. Het wordt vrouwen ook niet makkelijk gemaakt. Wanneer de verloskundige voorzichtig voelt, heeft mevrouw een volledige ontsluiting. Dat is goed nieuws, hoewel het kindje nog niet helemaal diep ligt en mevrouw geen persdrang voelt. Hmm, toch nog maar even wachten dan. Ik besluit dat er nog net tijd is even naar de wc te gaan. De verloskundige heeft ook nog geen haast, die drinkt rustig een kop koffie. Stress kent ze volgens mij niet.

Dan wordt er plots gebeld. Of wij wel NU meteen wilden komen, en snel een beetje. Plots gaat alles rap: wanneer we de kamer binnen zijn, is het hoofdje al goed te zien. Mevrouw zucht en steunt en kreunt. En geef haar eens ongelijk. Met z’n allen moedigen we haar aan. Nauwelijks heb ik tijd om mijn handschoenen goed en wel aan te doen, wanneer de verloskundige doodleuk zegt: deze baby is voor jou. Pardon? De adrenaline schiet meteen mijn lichaam door. Help! De eerste baby die ik ooit ga opvangen. Terwijl moeder vol staat van de baringsnood, sta ik vol van de spanning. Let’s do this. Nog één keer persen, je bent er bijna. Ik instrueer haar wat ze moet doen, al heb ik het idee dat wat ik ook zeg, haar lichaam het vanaf dit punt vanzelf wel overneemt. Het kindje gaat er komen, en nu is het mijn taak het glibberige lichaampje op te vangen. Want o, wat is dat glibberig. Met mijn pinken zoek ik verwoed naar het okseltje hier, en het okseltje daar. Ergens in mijn achterhoofd schieten nog losse flarden aan leerstof die ik ooit heb moeten stampen. Eerst omlaag, dan omhoog.

De navelstreng zit niet om het nekje van de baby, goed zo. EN: het is een jongetje Ik ben bijna nog opgeluchter dan moeder… In mijn verbazing dat ik zojuist eigenhandig nieuw leven op de wereld gebracht heb, kijk ik naar het wondertje in mijn handen. De verloskundige wenkt mij en fluistert: ‘Psst, op de buik van moeder.’ O ja, natuurlijk wacht moeders vol verwachting op de beloning waar ze zo hard voor heeft moeten werken. Een aantal spannende seconden lang is de baby nog wat stil, dan neemt hij hoorbare ademteugjes en zet het op een krijsen. En daar is iedereen blij mee. Moeder huilt, vader huilt, ik huil. En de verloskundige? Die is alweer aan het werk.

‘Je bent er nog niet’, zegt ze streng. Ach nee natuurlijk, de placenta, de navelstreng. Vader vindt het doorknippen van de navelstreng veel te spannend. ‘Nee, zo stoer ben ik niet’, zegt hij. Lachend neem ik de schaar van hem over, met een knikje naar moeder die nergens meer aandacht voor heeft behalve voor de wolk van een baby in haar armen, knip ik de navelstreng door.

Pfoe, mag ik dan nu een glas extra sterke ranja? Heerlijk hoor, die adrenaline, maar o zo uitputtend als je daarna weer op je stoel zit. De verloskundige tikt verwoed op de computer het verslag van de bevalling. Ik ben met een grijns op mijn gezicht een beetje aan het nagenieten naast haar op de kruk. ‘Wat heb jij daar nou op je arm?’ zegt ze plots. Gatsie, plakkerige babypoep die ik nu pas ontdek. Ach ja, niets dat mijn dag nog stuk kan maken!