Nieuws
Blog

Een harde en leerzame klap in mijn gezicht

Plaats een reactie

Of het nu snijzaal is, het geven van een presentatie, symptomen stampen, handig worden in lichamelijk onderzoek of oefenen met klinisch redeneren – tot nu toe vind ik eigenlijk álle onderdelen van de opleiding geneeskunde ontzettend leuk.

Maar uiteraard bestaan er favorieten. Hoewel het pittige lessen zijn, heb ik tijdens de modules van communicatie & attitude misschien wel het meeste plezier. Het is een vak dat ons leert een anamnese af te nemen, om te gaan met emoties van de patiënt, slecht nieuws te brengen, op je eigen houding en communicatie te reflecteren en nog veel meer; te veel om op te noemen.

Maar vorige week was de les een keer níet leuk, en misschien juist daarom des te leerzamer. Het onderwerp van de module was ‘Introductie van de chronisch zieke patiënt’. Van het ene op het andere moment voelde het alsof er een steen in mijn maag zat. Dat verbaasde me, want er zijn veel momenten waarop ik juist heel graag over chronische ziekte wil praten – over mijn eigen aandoening, maar ook over chronische ziekte in het algemeen. Maar nu niet. Nu voelde het zwaar, beladen, emotioneel.

Eén van de oefeningen tijdens de les was het uitvragen van algemene dagelijkse levensverrichtingen. Dus: hoe breng je in kaart welke verrichtingen de patiënt nog wél kan, en welke totaal niet, en bij welke handelingen de patiënt hulp of hulpmiddelen gebruikt of nodig heeft? Als geheugensteun stond op het bord een lijst. Alles van tandenpoetsen tot schoonmaken, van veters strikken tot nagels knippen en van boodschappen doen tot telefoneren stond uitgeschreven. Ik denk dat het zo’n dertig handelingen waren. Ik nam de lijst in me op en plotseling realiseerde ik me: er staan misschien vijf handelingen tussen die ik helemaal zelf en zonder aanpassingen kan uitvoeren. Voor al het andere heb ik hulp nodig, of hulpmiddelen, of het kost mij bakken met tijd en energie om het gedaan te krijgen. Dat was een harde klap in mijn gezicht, een confrontatie en daarom ook een leermoment. Het vurige verlangen om die confrontatie te delen met de rest borrelde op in mijn borst. Ik twijfelde of ik mijn gedachten zou uitspreken, want het laatste wat ik wil is dat anderen mij zielig vinden, of denken dat ik aandacht tekort kom, of graag in een slachtofferrol kruip. Het borrelende vuur werd groter en ik besloot: ‘Mevrouw de docent? Ik wil graag nog iets delen.’ Waarop de tranen over mijn wangen rolden, terwijl ik vertelde wat mij op het hart lag. Dat die lijst voor mij confronterend was, en dat ik vond dat de rest dat mocht weten. Omdat we dokters zijn in opleiding, en omdat ook jonge mensen van alles kunnen mankeren. Ik vertelde dat ik weet dat ik niet de enige ben. En dat ik hoop dat elke dokter in opleiding zich realiseert: patiënten zijn geen objecten, nummers, percentages. Patiënten zíjn niet zielig, of ziek, zwak, misselijk en oud. Patiënten zijn mensen. Jong, oud, dik, dun, zwart, wit en al het andere dat daartussenin zit. Het zijn mensen zoals jij en ik, en ze zitten soms gewoon naast je tijdens communicatie & attitude.

Lees ook
  • Soete Meertens

    Dit is Soete en zij studeert geneeskunde – in een rolstoel. Door een polyneuropathie van onbekende origine is zij slecht ter been en worstelt zij dagelijks met de gevolgen van een lichamelijke beperking. In deze blog geeft zij een inkijkje in de wereld van de patiënt, maar dan vanuit het perspectief van een dokter in opleiding.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Er zijn nog geen reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.