Duimpje omhoog

A. kan alleen nog maar communiceren middels gebaren, maar A. kan geen gebarentaal. Het enige wat hij kan doen om zich te uiten is duimpje omhoog, duimpje omlaag.

Het is een prachtige ochtend en de laagstaande zon schijnt door de ramen. De lucht is felblauw en de horizon bevat alle tinten rood, oranje, geel. Het is zo’n dag dat je, als kind, het liefst buiten zou rondrennen om vervolgens op een bankje in de warme zon uit te hijgen. Maar A. is acht jaar, en ligt in het ziekenhuis.

Tijdens de ochtendvisite ging het over medicatie-orders, overleg met een neuroloog, het vervoer naar een ander ziekenhuis. Over A’s neurologische achteruitgang waren de artsen kort maar krachtig: mogelijk een klein beetje beter dan gisteren. “Duimpje omhoog,” zei de verpleegkundige.

Als we van de in zonlicht bakende gang A’s kamer binnenlopen, is dat een wereld van verschil. Het is donker, de gordijnen zijn dicht. Ligt A nog te slapen? Moeder opent de gordijnen en de zon verblindt ons. Daar ligt A: kleine, maar toch ook grote, A. Groot, dat heb je meteen door. Want op de vraag hoe het met hem gaat steekt hij tergend langzaam, maar vol daadkracht, zijn hand op. Met zijn duimpje omhoog.

De arts buigt zich over A. “Kan je nog praten?” vraagt ze. “Nee,” zegt A. We lachen met A mee. Maar na zijn “Nee” is A ook uitgepraat. Woorden zullen zijn lippen niet meer passeren. De arts pakt zijn kleine handjes, vraagt hem in haar handen te knijpen. Dat doet hij. Nog voordat het hem gevraagd wordt, strekt hij zijn benen uit. De zon baant zich een weg door de kamer, verblindt alles in zijn pad. Zo ook het haar van de arts, dat over A heen hangt als ze zich over hem heen buigt. Hij steekt zijn arm uit. “Duimpje omhoog?” vraagt de arts. Maar A pakt het haar vast, voelt eraan. De zonnestralen spelen met haar haar, met zijn vingers. We kijken er met zijn allen naar. Dan laat hij zijn arm weer zakken. Het moment is voorbij. We nemen afscheid van A, die nog een hand opsteekt. Met zijn duim omhoog.