Doodstil

Het is de zoveelste patiëntenpresentatie van het voorblok: de cogroep hangt een beetje onderuitgezakt, terwijl een van de presentatoren monotoon de bevindingen bij de anamnese, lichamelijk onderzoek en medicatielijst opnoemt. Het gaat om een patiënt met jarenlange vermoeidheidsklachten die geen enkele dokter kon verklaren. Ook niet in een ander academisch ziekenhuis. De presentator doet vervolgens zijn best om de medicamenten juist uit te spreken, maar stopt dan en zegt dat hij ze ook niet kent, natuurlijk. ‘Naja, het zijn dus vier homeopathische middelen, geen idee hoe ze heten of werken.’ En de hele klas lacht luidkeels.

Aan het einde van de presentatie bespreken we de ethische en maatschappelijke dilemma’s van een casus. In dit geval gaat het over het gebruik van de homeopathische middelen. Een van de presentatoren vraagt een beetje ongemakkelijk wat ik ervan vind, en eigenlijk meer ‘wat we hiervan moeten vinden’. Ik stamel: ‘Ik weet ook niet of en hoe ze werken. Alleen gaat het om deze patiënt. We kunnen er wel om lachen, maar dit is waarschijnlijk een heel machteloze patiënt. Die echt niet meer weet wat hem kan helpen. Ja, dan snap ik het wel dat je verder gaat kijken en alles aanneemt.’ Het is doodstil in de cogroep. Na een paar seconden die als uren aanvoelen, vraagt de presentator: ‘En heeft iemand een andere mening?’ Weer is het doodstil. Ik voel mijn wangen rood worden en het zweet breekt me uit. Ik zal wel voor gek staan, denk ik.

In de pauze die erop volgt, voel ik me nog steeds een beetje ongemakkelijk. We kletsen over het afgelopen weekend en eten onze boterhammen op in de kantine. Wanneer het even stil valt, zegt een cogroepgenootje: ‘Hé Lieve, wat jij daarnet zei over die patiënt met die homeopathische medicijnen, dat vond ik echt goed. Je hield ons allemaal kneiterhard een spiegel voor. We lachten allemaal wel, maar jij liet ons nadenken. Dat hadden we echt nodig.’