De unieke coassistent

Het is een vraag die elk jaar voorbij komt bij de talloze carrièrebeurzen voor geneeskundestudenten: ‘Wat moet ik doen om in opleiding te komen?’. Het antwoord daarop is doorgaans hetzelfde: ‘wees uniek’. Floreer in waar jij goed in bent en onderscheid jezelf hiermee van de rest. Als je immers hetzelfde bent als alle andere geneeskundestudenten om je heen, word je er niet snel uitgepikt. Eén probleem: als coassistent is dit haast onmogelijk.

De coschappen betreffen een periode in je leven waar je veel ervaringen en kennis opdoet die nuttig is voor de rest van je carrière, maar ook een periode met beperkte vrijheid. Momenteel sta ik elke dag om half zes op en ben ik om half zeven thuis. Dit huis, je eigen kamer of een tijdelijke kamer waar je geplaatst bent, is de plek waar je gedurende de coschappen je poli’s voorbereid, pico-presentaties in elkaar zet en leert voor de toetsmomenten. De tijd die dan nog over blijft, gaat vaak naar een bijbaantje en af en toe wil je ook je ouders zien. Alle coassistenten, ook ik, vinden deze inrichting van ons leven geen enkel probleem. We weten immers waar we aan begonnen zijn en studeren graag om te ontwikkelen tot een goede arts.

Wanneer ik dan mijn ‘unieke ik’ moet ontwikkelen, blijft mij af en toe wel een raadsel. Deze uniekheid kan vanwege de coschappen niet gebonden zijn aan congressen, vergaderingen of overheidsprojecten. Op die momenten loop je namelijk rond als coassistent.

Wanneer moet ik mijn ‘unieke ik’ ontwikkelen?

Degenen die het wél proberen, wordt het niet makkelijk gemaakt. Zo wilde een mede-coassistent graag naar een congres om zijn wetenschappelijke publicatie te presenteren. De dagen die hij hierdoor miste, moest hij van het ziekenhuis dubbel inhalen. Ook bij mijn huidige bestuursfunctie loop ik hier tegenaan. Na uitgebreide motivering heb ik toestemming gekregen voor het lopen van deeltijd coschappen. Als gevolg moet ik dan wel mijn vakanties inleveren. Ook zijn er ziekenhuizen die mij niet willen als coassistent, omdat ik deeltijd coschappen loop. Ik betreur het dat elke keer als er ’s avonds bestuursvergaderingen zijn, we nagenoeg nooit volledig vertegenwoordigd zijn. De coassistenten, die dit er vrijwillig naast doen, krijgen namelijk geen toestemming om twee uur eerder te vertrekken.

Het is een paradoxale kwestie. Ieder van ons moet zich onderscheiden en tegelijkertijd wordt er van ieder van ons verwacht elke dag coassistent te zijn. Willen we dat geneeskunde een academische opleiding is en geen beroepsopleiding, dan moet er ook tijd zijn voor eigen ontwikkeling. Vanzelfsprekend dient dit niet ten koste te gaan van de beoogde eindkennis van een basisarts. Als een coassistent door te veel afwezigheid niet goed genoeg is, moet hij of zij hier ook terecht een onvoldoende voor krijgen. Het andere spectrum, waar we ons nu in bevinden, is dat we willen voorkómen dat dit gebeurt en er 100 procent verplichte aanwezigheid is. Hierdoor blijven we als coassistenten toch eerder die eenheidsworst, terwijl we allen maar al te graag buiten de muren van het ziekenhuis willen kijken.

Amir Abdelmoumen, voorzitter De Geneeskundestudent