De temperatuur van het coschapbad

Ieder coschap opnieuw spring je in het diepe. Beland je in een voorverwarmd bad of zitten er nog ijsklonten in? Soms is het water lauw en moet het gewoon even opwarmen. Maar soms blijft het bevroren, ondanks al je pogingen om er wat warm water overheen te gieten. Iets wat je blijft proberen, want je moet toch echt je diploma halen.

Het is vaak alsof ik weer 5 jaar oud ben en op de rand van het zwembad sta. De keuzestress begint al bij de eerste plons: maak ik een grote entree of ga ik er rustig in via het trappetje? Vaak kies ik voor het trappetje want je moet goed in de smaak vallen bij de zwemleraar.

Waar het de eerste keren neerkomt op bijna verzuipen, begin je er op den duur handigheid in te krijgen en lukt het om je hoofd boven water te houden. Je komt wat los, durft wat meer en gaat af en toe met je hoofd onder water. Je stelt zelf wat voor om te doen. Je gaat finaal de mist in en je komt proestend, happend naar adem, boven. Je hoopt maar dat de zwemleraar je opvangt. Maar je blijft proberen en wordt steeds zekerder van jezelf. Na weken van oefenen, ervaring opdoen en feedback krijgen, is daar dan eindelijk het grote moment waar je op gewacht hebt: door het gat zwemmen. En het lukt je! Je hebt het gedaan!

Het afgelopen jaar ben ik mij gaan realiseren hoe belangrijk de temperatuur van het bad is. Spring ik direct in een warm bad dan ontdooi ik gelijk. Ik voel me op mijn plek, onderdeel van het team en ben mijn ware zelf, degene die ik het liefste wil zijn. Maar het is ook het klimaat waarin ik het meeste kan leren. Het is gezellig, de dagen vliegen voorbij en met tegenzin naar mijn coschap gaan is er niet bij. Natuurlijk zijn er soms mindere dagen, maar ja, dat had ik in het zwembad ook.

Spring ik daarentegen in een ijskoud bad, dan kost het veel tijd om te ontdooien. Tijd die er eigenlijk niet is, want voor je het weet moet je weer door naar het volgende coschap. Bovendien, voel je je mentaal niet op-en-top, dan heeft dat ook zoveel invloed op je leerproces en je werkplezier. De dagen duren lang. Je bent bang om vragen te stellen. Jezelf uitdagen doe je eigenlijk ook niet echt. Je hoopt maar dat je snel weer door mag. Vaak is er één uitkomst duidelijk: dit specialisme wordt het absoluut niet.

Maar wat bepaalt dan die temperatuur? Eigenlijk is het specialisme zelf hierin helemaal niet belangrijk. Het zijn simpele dingen zoals de ontvangst, het onthouden van je naam, je nuttig voelen, betrokken worden en uitgedaagd. Maar bovenal is het gezien worden. Niet alleen als co, maar als persoon. Zodat je met een warme huid het volgende coschap inspringt.