Nieuws
Lieke Touwen
Lieke Touwen
2 minuten leestijd
Blog

De meest beschamende momenten van een co

Plaats een reactie

Van die momenten dat je wel door de grond kunt zakken, met je mond vol tanden staat, je blauw schaamt (én rood aankleurt), dat je denkt: ik wil hier nu weg en nooit meer terugkomen. Ik heb er behoorlijk wat gehad afgelopen jaar. Dus terwijl de rest van Nederland zich focust op die onrealistische voornemens die vanaf 1 januari weer zijn ingegaan, kijk ik graag terug en neem ik jullie mee in mijn meest beschamende momenten van 2024. Geniet ervan!

Ik was bezig met een proactief gezondheidsonderzoek bij een matig verstandelijk gehandicapte. Terwijl ik door alle thema’s van de pgo werkte, viel me op dat de patiënt een beetje raar praatte. Ik vroeg bij het onderwerp ‘mond’ of hij problemen had met kauwen. Daarna vroeg ik of hij een gebit had. Zijn lege glimlach gaf het antwoord. Geen gebit, geen probleem.

Zonder OMA (= oordelen, meningen, adviezen) vroeg ik tijdens een consult over menstruatieklachten of ze seksueel actief was, waarop ze ja antwoordde. Daarna vroeg ik of ze anticonceptie gebruikte, waarop ze nee antwoorde. Logischerwijs vroeg ik of ze een soa zou kunnen hebben, maar ze had een vaste partner. Met volle overtuiging vroeg ik of ze zwanger zou kunnen zijn, waarop ze uiteindelijk zei: ‘Nee, ik ben lesbisch.’ Klopte mijn onderbuikgevoel toch terwijl ik die OMA zo had genegeerd…

Dementie screening bij de neurologie en twee broers die niet van elkaar wisten dat ze allebei een consult hadden. Ik zag de nieuwe broer, de andere kwam voor een vervolgconsult bij de neuroloog. Ik riep de nieuwe binnen, begon met de standaardvragenlijst en na twee vragen zei de vrouw: ‘We hebben vorige keer al deze vragen al beantwoord, zitten we hier wel goed?’ Maar ik dacht ‘dementie, dementie, dementie’ dus ging ik rustig door. Na vijf minuten kwam de neuroloog binnen om te zeggen dat ik de verkeerde broer binnen had zitten.

Ik liep de consultenkamer binnen om naar de lies van een net bevallen vrouw te kijken. Bij binnenkomst herkende ik de man, een bekende Nederlander. Ik was een beetje beduusd, maar bleef kalm en keek rustig naar de lies. Vervolgens noemde ik hun kind drie keer een meisje, terwijl het een jongen was. Ik had overduidelijk RTL Boulevard nog niet gezien.

Na een lange dienst keek ik mee met een laparoscopische cholecystectomie. De hele operatie had ik amper wat gezegd. Toen de wond werd gehecht en de chirurg bijna uitstapte, zei ik net iets te hard: ‘Zo, dat ging nog best prima.’ Waarop de chirurg antwoordde: ‘Zegt de co nou dat mijn operatie, die ik al dertig jaar uitvoer, “best prima” ging?’ Gelukkig kon hij het hebben, maar ik kreeg later wel op mijn donder van de arts-assistent.

Hoewel ik graag in een hoekje had willen huilen, is lachen om je eigen blunders het beste medicijn. Daarbij, hoe graag ik er ook wat aan zou willen doen, ik ben en blijf een flapuit. Dus bereid ik mij alvast voor op dit jaar, want deze reeks wordt vervolgd…

Meer van Lieke Touwen

coschappen
  • Lieke Touwen

    Lieke is vijfdejaarsgeneeskundestudent in Leiden en Den Haag.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Er zijn nog geen reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.