De koffiedrinkers

Met zijn drieën stappen we door de lange gangen. Buiten het gepiep van de rubberen klompen op de vloer is geen geluid te horen. De wereld om ons heen slaapt nog, maar hier is iedereen zo vroeg op de morgen op zijn scherpst.

Het is tijd om de eerste patiënt op te halen van de holding. Helemaal achterin, in de hoek, staat het bed van de patiënte. Zodra ze ons in het vizier heeft, verandert de vredige sfeer in een fractie van een seconde. Grote paniek slaat toe. Angstkreten die door merg en been gaan worden afgewisseld door tranen. Het bed waarin de jonge vrouw ligt, lijkt opeens ridicuul groot door haar uitgemergelde postuur. Tijd om een rustig gesprek te beginnen is er niet. Zonder ook maar enige onderbreking blijft ze roepen dat het niet meer hoeft van haar. Haar kinderen redden het wel, zij kan niet meer. Met een voorgeschiedenis waar je U tegen zegt, zou je haar nog bijna gelijk geven. Vanuit mijn ooghoek zie ik op het scherm haar geboortejaar. De 40 tikt ze nog lang niet aan. Terwijl de anesthesiologen met wie ik daar sta ook zichtbaar geraakt zijn, ontvangen steeds meer dokters signalen via hun piepers om zich te verzamelen rondom het bed van de vrouw. Het is duidelijk dat de situatie waarin deze vrouw zich bevindt geen enkel uitstel gedoogt. Ze moet zo snel mogelijk geopereerd worden om te overleven. Maar dat wil ze niet. Het gegeven dat een maagsonde ingebracht moet worden terwijl zij nog wakker is, is voor haar de druppel. Terwijl het team van chirurgen en anesthesiologen zich blijft uitbreiden, wordt haar wil steeds sterker en duidelijker. We moeten haar maar laten sterven. Ondanks de vakkundigheid waarmee de artsen te werk gaan, breekt het hart van allen op de operatiekamer bij de aanblik van deze uitgemergelde vrouw, moeder van drie kleintjes. Tussen alle hectiek door kijk ik op de klok. We zijn inmiddels twee uur verder en ook al is er spoed geboden, neemt iedereen de tijd voor deze vrouw. De chirurg pakt haar hand vast en de anesthesioloog bedenkt een creatieve oplossing om het plaatsen van de maagsonde te omzeilen. Langzaam maar zeker kalmeert ze. We laten haar niet sterven. Uiteindelijk wil ze dat toch niet.

Hoewel iedereen in zijn leven te maken krijgt met de medische wereld, blijft het soms ongrijpbaar wat zich allemaal afspeelt in de donkerste gangen en de diepste kelders van het ziekenhuis. Ter compensatie van die onwetendheid, gaan we maar uit van vooroordelen. Zo zijn chirurgen arrogant en doen anesthesiologen de hele dag niets anders dan koffieleuten.

Terwijl de chirurg het scalpel vastpakt, zegt ze tegen de inmiddels slapende patiënte dat ze haar niet zal laten sterven. De kruisende blikken van de anesthesiologen zeggen genoeg. Na deze heftige ochtend hebben ze een bakje troost nodig. Gelukkig drinken superhelden ook koffie.