Coschappen: wachttijd of meteen beginnen

Nog maar een half jaar en de bachelor zit erop. Een vrij beangstigende gedachte als je ‘t mij vraagt. Met je bachelor op zak wordt er toch echt wel van je verwacht dat je iets kan. En om hieraan te voldoen moet ik voor mijn gevoel toch nog flink wat werk verzetten. Verder voelt het alsof het studentenleven hierna wel zo’n beetje ophoudt. Want ook al zit ik van al mijn vrienden verreweg het langst in de studiebanken, met je coschappen heb je al een halve ‘grote mensen’-baan.

Maar wat ga je nou doen na je bachelor. Begin je meteen met coschappen of neem je wachttijd? Die vraag houdt de studenten van mijn jaar erg bezig. Nieuwe regels hebben ervoor gezorgd dat je, als je alle tentamens hebt gehaald, verplicht mee moet loten, wat tot gevolg heeft dat je maximaal een half jaar wachttijd hebt. Fijn, zou je zeggen, maar het gros van de studenten moet er niet aan denken om na het afronden van de bachelor meteen met de coschappen te beginnen. Dit zorgt voor gekke situaties. Als iemand een tentamen niet heeft gehaald, is er nu vaker ook opluchting: hoef ik in ieder geval niet mee te loten.

Ik zelf wil liever ook niet meteen beginnen, moet ik eerlijk toegeven. Niet dat ik er geen zin in heb, maar het artsenbestaan komt nu toch wel erg dichtbij. Dat serieuze leven wil ik liever nog even uitstellen. Maar wat dan wel in je vrije maanden? Werken, reizen of een combinatie hiervan zijn de meest gehoorde opties. Veel medestudenten kiezen voor iets gezondheidgerelateerds en gaan bijvoorbeeld als triagist aan het werk of lopen stage in een buitenlands ziekenhuis. Want of het nu uit pure interesse is voor dit vakgebied of stiekem toch ook een beetje voor je cv, we blijven toch geneeskundestudenten.

Op de ervaring van oudere studenten is maar moeilijk te varen. De verhalen van co’s verschillen erg van elkaar. De één vindt de coschappen fantastisch, de ander ziet zijn hele sociale leven ten onder gaan. Beangstigende verhalen over veeleisende artsen doen de ronde en meningen lijken ook te verschillen over onregelmatige werktijden en reisafstand.

Kortom, eigenlijk hebben we geen idee wat ons te wachten staat. Voor nu blijft het dus hopen op een gunstige starttijd van de coschappen, zodat we nog heel even kunnen genieten van de vrijheid en de gedachte dat de coschappen pas van latere zorg zijn.