Borstconfrontatie

Net als bij bijna iedereen begint mijn dag meestal met het ontgrendelen van mijn telefoon. Ik check mijn appjes, lees snel het nieuws door, en verspil over het algemeen een beetje van mijn tijd terwijl ik de moed verzamel om uit bed te stappen. Vandaag is echter anders. Bij het openen van één van mijn appjes word ik begroet door een full screen foto van een stel borsten. Dit stel borsten is voorzien van een beschrijving: ‘Goeiemorgen! Ik zag vanmorgen dat ik uitslag had rondom mijn bh, en het jeukt heel erg. Ik vroeg me af of ik hier iets mee moet?’

Op de foto zie ik – vaag – erythemateuze blaasjes aan de basis van de borst, verlopend volgens een dermatoom. Herpes? Met mijn nog halfslapende brein meen ik me te herinneren dat gordelroos juist vreselijk veel pijn doet. Allergie dan? Nog voor ik een antwoord kan typen, neemt het wakkere deel van mijn hoofd het over. Want waarom krijg ik eigenlijk ongevraagd een foto van een stel borsten toegestuurd?

Het komt regelmatig voor dat ik als geneeskundestudent vragen krijg over kleine kwalen. Zodra je maar een béétje van de geneeskunde af weet, ben je al snel een vervanging voor een consult bij de huisarts. Als student heb ik echter, in tegenstelling tot de huisarts, geen toegang tot alle informatie: medicatie, medische voorgeschiedenis, allergieën, alles waar je als arts toch écht rekening mee moet houden. Voor mijn omgeving is dat soms moeilijk te bevatten – ik ben toch bijna dokter?

Ik ben inderdaad bijna dokter, maar ik ben ook nog mens. Zelfs als dokter word ik niet graag wakker met medische hulpvragen, al helemaal niet als ik daarvoor ongevraagd naar een stel borsten moet staren. Een beetje chagrijnig antwoord ik uiteindelijk dat ik er toch even mee naar de huisarts zou gaan.

Een paar dagen later blijkt het inderdaad herpes zoster te zijn. ‘Dankjewel dat je er meteen naar wilde kijken’, hoor ik bij de volgende training. Met een dubbel gevoel glimlach ik terug. De dokter in me is trots met een juiste diagnose, de mens is bang dat het straks opnieuw gebeurt. De student in me weet dat ik juist leer om mensen ook met dit soort vragen te helpen – die toekomstige eed is niet exclusief voor ‘mijn’ patiënten. Uiteindelijk besluit ik haar te verzoeken of ze het de volgende keer eerst even wil vragen. Tegenhouden kan ik het toch niet: ik ben immers bijna de dokter.