Blog Sophie - De hoogste blokkentoren

Na twee weken ronddwalen met mijn stemvork en reflexhamer kom ik tot de conclusie dat neurologie in al haar complexiteit eigenlijk verrassend simpel is. Reflexje hier, wattenstaafje daar, en als je alles maar zorgvuldig genoeg uitvoert, kom je vanzelf bij de juiste diagnose. En lukt dat niet, dan kun je altijd nog zeggen dat het psychiatrisch is. Mooi vak toch?

Begrijp me niet verkeerd; ik vind neurologie fascinerend. Als een wiskundige ga ik elke dag aan de gang met mijn testjes, proefjes en oefeningen; schijn ik met mijn lampje en maak ik tekeningen van hersenen en zenuwbanen. En met een beetje geluk weet ik het nog tot een diagnose te herleiden ook. Soms ook niet, maar dan heeft dat meer te maken met mijn gebrek aan ruggenmergkennis dan met de symptomen van de patiënt. Want voor wie eenmaal de theorie beheerst, is neurologie bijna kinderlijk eenvoudig en overzichtelijk.

En daar lijkt het mis te gaan. Want kinderlijk eenvoudig, dat is niet cool, zeker niet in de wereld van baas boven baas en bitch boven bitch die de ziekenhuishiërarchie nu eenmaal tot stand heeft gebracht. Onze blokkentoren is veel groter en mooier, en jullie kunnen er helemaal niets van! Om dus niet onder te doen voor andere specialismen, hebben de neurologen een trucje bedacht: het trucje van de moeilijke woorden.
Klein schrijven wordt micrografie, een spraakgebrek is hetzij een wernicke-afasie, een broca-afasie, een gemengde afasie of misschien wel een dysartrie of met een beetje pech zelfs mutisme. Bij pathologisch onderzoek kun je zomaar eens gliose, neuronenverlies en neurofibrillaire tangles vinden in de globus pallidus, nucleus subthalamicus, de substantia nigra en de colliculus superior.
Om een diagnose te stellen doe je een CT, een SPECT-CT of een LP en uiteindelijk plak je er dan een diagnose op met een al even mooie naam als progressieve supranucleaire paralyse, multipele systeematrofie of diffuse lewy-lichaampjesziekte.

En dan de afkortingen! De eerste keer dat de arts zei dat we even, heel spannend, bij een HET gingen kijken, was ik ervan overtuigd dat we naar de gynaecologieafdeling zouden gaan om een epileptische patiënt midden in een transgenderproces te beoordelen of zo. Je kunt je voorstellen dat ik enigszins teleurgesteld was toen HET bleek te staan voor hoogenergetisch trauma en ik een vrolijk 16-jarig joch voor me kreeg die met zijn opgevoerde snorfiets tegen een paaltje was geklapt.

Latijn, afkortingen, als coassistent sta je de eerste dagen zenuwachtig in een hoekje, niets zeggend, en uit alle macht proberend om het verhaal van de arts te ontcijferen. De patiënten liggen er al even verbijsterd bij. Maar na een paar dagen merk je, dat ook jij ‘even een VZR met een spoortje babinski links’ wil laten zien of een HNP L5-S1 hebt gediagnostiseerd op bedje 1.3. En stiekem voel je je dan best wel stoer. Alsof je mag meedoen met een geheim genootschap met een eigen taal. Stemvork en reflexhamer als duidelijk statussymbool. Ik hoor erbij, mijn blokkentoren is lekker hoger!

Sophie

Meer blogs van Sophie