Blog Marooi - Te vroeg om te sloederen

Om vier uur 's ochtends opstaan omdat je vliegtuig naar Spanje om zeven uur vertrekt, dat is bijna leuk. De trein van 6:51 uur moeten halen voor je nieuwste coschap is even iets anders.

Een tas met slippers en bikini's voelt fijn, ook al is hij zestien kilo (vijf bikini's en acht jurkjes zijn misschien toch overdreven voor zes dagen).
Mijn schoudertas met het KNO-boek erin weegt misschien 800 gram, maar isloodzwaar om half zeven op de fiets. Het is donker buiten en ijskoud.

Waar is de zon gebleven? En de siësta, en de wijntjes en tapas en alles?

Na een week vind ik KNO toch best leuk. Keel, neus en oor. Heel veel poli en mini-operaties. En die wekker om kwart voor zes, ach, dat went wel.

Dan is het vrijdag. Het is tijd voor het kinderprogramma op de operatiekamer.
Kinderen zijn de leukste patiënten. Elke vierjarige met buisjes in de oren is om op te vreten.
Vandaag gaan we sluderen – spreek uit: sloederen. Vernoemd naar meneer Sluder, die deze techniek om kinderamandelen te 'knippen' heeft bedacht.

Het is tien over acht. Een engelachtig jongetje, twee jaar oud en met blonde krullen wordt met een maskertje op in slaap gebracht.'Heb je goed gegeten, het is nogal bloederig', zegt de KNO-arts.
Hmmm. Ik was al gewaarschuwd en sta een beetje nerveus in mijn groene pakje te ademen in mijn plastic mondkapje.
Na vijf minuten wordt de peuter een beetje wakker. Dit is het moment. Als de kinderen te diep slapen, slikken ze al het bloed in hun verkeerde keelgat. Dan stikken ze en dat moeten we niet hebben.

Het jongetje wordt overeind gehesen door de anesthesist en we gaan beginnen.
Een klem – die niet zou misstaan in Saw part 5 – wordt ruw in zijn mond geduwd. Hierdoor staat zijn mond wijd open. Zijn weggerolde ogen kijken me aan. Ik probeer me op het medisch gedeelte van deze operatie te concentreren. Wat een naar gezicht.
'Kijk, je kan de tonsillen goed zien.' Ergens in de keel zie ik inderdaad twee rode bollen, formaat soepbal. Nu pakt de KNO-arts een apparaat dat nog het meest lijkt op een nietpistool met een ijzeren lus eraan.
Met een handig gebaar haakt hij de soepbal erin en draait drie keer rond. Ik word een beetje misselijk.
Met een ferme ruk trekt hij aan het pistool. In het ijzeren schaaltje dat ik vasthoud, ligt ineens de keelamandel. 'Gatverdamme' – ik zeg ineens hardop wat ik denk.
De arts lacht. Binnen twee seconden is ook de andere amandel bruut uit de keel getrokken. Nu zijn de neusamandelen aan de beurt. Met een scherp schraperding wordt er via de keel achterin de neus van het halfverdoofde jongetje gekrast. Knalrood bloed golft in zijn mond. Hij begint te hoesten en proest spetters over ons heen.

Mijn Barcelona-vakantiebruin verbleekt. Terwijl ik opzij kijk, veeg ik snel wat bloed weg van de sproeten op mijn onderarm.
Het kleine ventje ligt inmiddels op zijn zij. Hij begint zacht te huilen, terwijl er stromen rood spul uit zijn neus en mond druipen.
Na een paar minuten ligt hij in zijn schone bedje op de uitslaapkamer. De waterijsjes liggen klaar. Voor de ouders klinkt het 'knippen' nog wel acceptabel. Zij hebben geen weet van de slachtpartij die ik net heb gezien. Ik ben geshockeerd.

Het is kwart over tien. Na drie keer sluderen ben ik er een beetje aan gewend. Die kindjes herinneren zich niets en zitten vrolijk tv te kijken als ik ze wakker zie.

Maar van mij mag het – als het dan toch moet – wel 's middags.
Dan kan ik nog even een siësta houden voor ik me voeg bij Team Horror. 

Marooi

Meer blogs van Marooi