Blog Maike - Het doktergevoel

Het is de zomervakantie voordat ik aan mijn co-schappen ga beginnen. De laatste echte zomervakantie voor de komende 3 jaar sowieso, en waarschijnlijk voor langer, dus ik heb me voorgenomen er goed van te genieten. En dus ga ik op vakantie met 3 vriendinnen. We hebben een heerlijke actieve en gezellige vakantie en ik geniet ervan. Op de éénnalaatste dag slaat echter het noodlot toe en slaat een van mijn reisgenootjes haar enkel om.

Ze is ervan overtuigd dat het alleen maar ingescheurde enkelbanden zijn, maar de enorme zwelling op haar enkel verraadt toch iets ernstigers. Als coschapper in spe beginnen natuurlijk mijn hersenen te kraken. Shit, hoe zat het ook alweer met de Ottawa Ankle Rules? Iets met 5 stappen lopen en een aantal drukpunten waarmee je kon bepalen of een enkel wel of niet gebroken was… Maar welke drukpunten? En kan het geen kwaad om iemand met een gebroken enkel te laten proberen te lopen? De stof uit jaar 1 bleek helaas te ver weggezakt voor genoeg zelfvertrouwen om de leiding te nemen en het onderzoek uit te voeren. Bovendien was ik veel te bang iets fout te doen waardoor de situatie zou verergeren. Later in het ziekenhuis bleek de enkel inderdaad gebroken.

Na de vakantie zit ik samen met mijn vader in de auto en vertel hem het hele verhaal. Hij luistert aandachtig, denkt even na en vraagt dan: “En voelde je je nou ook een beetje dokter? En dan bedoel ik niet van buiten met wat je wel of niet gedaan hebt in die situatie, maar van binnen?” Ik weet niet wat ik moet antwoorden… Dokter… Ja dat is de bedoeling dat je dat wordt met deze studie en zo wordt je door patiënten ook gezien vanaf het moment dat je je witte jas gaat dragen. En dat moment is nog maar 5 weken van mij verwijderd! Langzaam begint de paniek toe te slaan. Want als ik in een situatie zoals die op vakantie niet eens een simpel onderzoekje durf uit te voeren, hoe moet dat dan in hemelsnaam als ik zometeen bij een co-schap bijvoorbeeld een spiraaltje in moet zetten ofzo? Laat staan dat ik me in Colombia, waar ik ingedeeld ben voor mijn keuze co-schap, fatsoenlijk ga redden!

Als dokter in spe voelde ik me totaal nutteloos in de gebroken enkel-situatie op vakantie. Ik had geen idee wat ik moest doen en al had ik het geweten, dan nog had ik niet het vertrouwen in mezelf gehad om het onderzoek uit te voeren. Maar ‘gelukkig’ moest mijn gewonde reisgenootje spuiten zetten tegen trombose, wat ze zelf niet durfde te doen. Dus heb ik mezelf maar opgeofferd en aangeboden die spuit voor haar te zetten, waar ze erg blij mee was. Vol zelfvertrouwen en met een blik die moest weergeven dat ik zeer professioneel bezig was zette ik de spuit. Stelt natuurlijk geen drol voor. Maar stiekem voelde ik me er toch een beetje dokter door. Wie weet komt het toch nog goed met die co-schappen…

Maike

Meer blogs van Maike