Blog Maike - Gezondheid!

Meneer de Jong is een vrolijke man. Hij werkt als postbode, snoeit graag in de tuin en maakt vaak grapjes waar hij vervolgens zelf het hardst om moet lachen. Op zaterdagen speelt hij voetbal met zijn vrienden. Sinds kort heeft hij een kleindochter. Dolgelukkig was hij toen hij haar voor het eerst in zijn armen had.

Meneer de Jong is echter, zonder het te weten, niet helemaal gezond. Op een dag valt hij plotseling neer. Zijn vrouw voelt geen hartslag meer en belt de ambulance. Hij wordt gereanimeerd en komt terecht in het ziekenhuis op de intensive care.

Ik loop een week mee op de Coronary Care unit. Daar zie ik meneer de Jong voor het eerst. Hij ligt in bed met allerlei slangen en buizen in zijn lichaam, en staart naar het plafond. De dokters proberen zijn aandacht te trekken, maar zijn blik blijft strak naar boven gericht. Lichamelijk gezien gaat de man vooruit, neurologisch is het echter maar de vraag wat er nog van hem over is…

De volgende dag kom ik weer bij meneer de Jong. Hij ligt op dezelfde manier in bed, maar als we dichterbij komen, richt hij plotseling zijn blik op mij. Hij staart me aan, en draait vervolgens met een ongecontroleerde ruk zijn hoofd en kijkt naar de dokter aan de andere kant van het bed. De dag daarna sluit hij voor het eerst op commando zijn ogen. Hij lijkt vooruit te gaan en wordt gedetubeerd, maar er komen geen worden uit zijn mond…

Aan het einde van de week besluit de arts om een echo van het hart te maken op de kamer. Na afloop vraagt hij aan mij of ik meneer weer kan fatsoeneren en zijn pyjama weer kan aandoen, en baant vervolgens zijn weg de kamer uit. Ik twijfel even of ik een verpleegkundige zal roepen, maar besluit het toch zelf te doen. Terwijl ik aan het stuntelen ben met de knoopjes van zijn pyjama blijft de blik van de man strak op mij gericht. Dan schiet hij plotseling naar voren en komt er een keiharde kreet uit zijn mond. Ik deins achteruit. Onmiddellijk is zijn blik weer op mij gericht. Het duurt even voordat ik me realiseer dat het een nies moet zijn geweest. Nooit gerealiseerd dat mensen die zo ver heen zijn natuurlijk ook wel eens moeten niezen. Verrast maar opgelucht kijk ik hem aan. “Nou, gezondheid!” zeg ik, zonder een reactie terug te verwachten. Maar plotseling gebeurt er iets. Er verschijnt een glimlach om zijn mond. Hij lijkt te begrijpen wat ik zeg, en lacht alsof hij het grappig vindt dat ik zo schrok! Hij heeft nog humor!

Met een grote glimlach verlaat ik de kamer. Misschien dat hij over een jaar of twee zijn eeuwenoude grapjes nog wel kan vertellen aan zijn kleindochter.

Maike

Meer Blogs van Maike