Blog Maike - Geen vragen stellen

Het is mijn coschap oogheelkunde en ik mag met mijn twee trio-partners stilletjes in een hoekje toekijken tijdens het spreekuur.

Mevrouw Van der H, haar leeftijd schat ik eind dertig, komt schuifelend, onzeker en een beetje krom lopend binnen. Verschrikt kijkt ze ons, coassistenten, aan. We geven haar een hand. Ons is, tijdens hetzelfde praatje waarin ons is verteld dat we geen vragen mogen stellen tijdens het spreekuur en niet welkom zijn in de koffiekamer, duidelijk gemaakt dat het niet de bedoeling is patiënten de hand te schudden. Wij vinden dat natuurlijk belachelijk, en bovendien onbeleefd, dus we doen het toch.

Mevrouw lacht vriendelijk. Hoog, schuin rechts op haar achterhoofd heeft ze haar haar bij elkaar gebonden met een elastiek, en van haar staart een vlecht gemaakt met onderin nog een elastiek. Om haar nek hangt een tasje, dat ze krampachtig vasthoudt. Er staat nog net geen Hello Kitty op. Ze gaat zitten en vertelt: ‘Iemand heeft een dvd in mijn oog gegooid. Of ja, geen dvd natuurlijk, maar zo’n hoesje. En nu gaat het niet zo goed met zien.’ De arts-assistent fronst en vraagt wie dat dan gedaan heeft: soms iemand die ze kende? De vrouw knikt, maar gaat er verder niet op in. Wij hebben onze conclusie al getrokken.

Bij het meten van de visus van het aangedane oog schrik ik: als de grootste letter op de muur staat zie ik haar zoekend rondkijken waar dan een letter staat. Ze kan nog net het aantal vingers tellen dat opgestoken wordt op 1 meter afstand. De assistent doet vervolgens een oogspiegeling en schrikt ook. Er zit een subretinale bloeding. Dit had meteen behandeld moeten worden. Deze mevrouw is hier al eerder geweest, maar daarvan zijn de papieren kwijt. En nu is het te laat. Waarschijnlijk zal haar visus blijvend slecht zijn.

De arts-assistent doet nogmaals een poging te achterhalen wie dit heeft gedaan en legt uit dat mevrouw misschien wel altijd op deze manier zal blijven zien. In feite impliceert hij dat deze vrouw best een rechtszaak zou kunnen aanspannen tegen de boosdoener. Wederom komt er weinig informatie vanuit de vrouw over de hoesjesgooier. Maar terwijl de arts-assistent in de status uitgebreid noteert begint de vrouw zachtjes te huilen. De assistent doet net of hij het niet ziet. De vrouw doet net of ze niet ziet dat wij haar zien huilen. Wij kijken weg, terwijl onze veelzeggende blikken elkaar een aantal keer kruisen. Het is stil in de kamer, de seconden tikken langzaam voorbij. Het lijkt eeuwig te duren.

Dan veert de arts-assistent op, hij is klaar met noteren. Vervolgens loopt hij naar buiten om een nieuwe afspraak voor haar te plannen. Mevrouw Van der H schuifelt erachteraan. Onderweg werpt ze ons een verlegen, verontschuldigende blik toe.

Vertwijfeld en verbaasd blijven wij achter, met duizend vragen die door ons hoofd spoken, maar die we niet mogen stellen…

Maike

Meer blogs van Maike